cakotarar anRO, collection of short stories of akilan (in tamil script, Unicode/ utf8-format)

"சகோதரர் அன்றோ"
(அகிலனின் சிறுகதைகள் தொகுப்பு)

"cakotarar anRO"
short stories by akilan
In tamil script, Unicode format

Acknowledgements:
Our Sincere thanks go to Digital Library of India for providing online a scanned image version of this literary work.
This etext has been prepared via Distributing Proof-reading implementation of PM.
We thank the following volunteers for their help in the preparation of the etext: V. Devarajan, Rajasekar Elangovan, Sakthikumaran,
S. Karthikeyan, Nalini Karthikeyan, R. Navaneethakrishnan, Sivakami
and M. K. Saravanan
Preparation of HTML and PDF versions: Dr. K. Kalyanasundaram, Lausanne, Switzerland.
© Project Madurai, 1998-2008
Project Madurai is an open, voluntary, worldwide initiative devoted to preparation
of electronic texts of tamil literary works and to distribute them free on the Internet.
Details of Project Madurai are available at the website
http://www.projectmadurai.org/
The work is protected by copy right: © Akilan Kannan
Publisher: Dhagam.34 sarangapani street,t.nagar,chennai-17,
Email: dhagambook@gmail.com
Permission given only to Project Madurai for the publication of this e-version and
re-distribution by any other third party as such or in any other prohibited.

சகோதரர் அன்றோ
(அகிலனின் சிறுகதைகள் தொகுப்பு)
.

பதிப்புரை

முன்னுரை

பொருளடக்கம்	பக்கம்
1. சகோதர் அன்றோ?	... 1
2. அருவிக்கரை அழகி	... 16
3. பொங்கலோ பொங்கல்!	... 35
4, நாதனுள்ளிருக்கையில்	... 45
5. வெள்ளம் வந்தது	... 61
6. நினைப்பு	... 69
7. கறவையும் காளையும்	... 80
8. தெய்வத்தின் குரல்.	... 86
9. யார் தியாகி?	... 94
10. பித்தம் தெளிய மருந்து	... 106
11. கலியபெருமாளின் கனவு	... 117
12. சொர்க்கம் எங்கே?	... 130
13. காக்கைச் சிறகினிலே	... 145

1. சகோதரர் அன்றோ?

2. அருவிக்கரை அழகி.

3. பொங்கலோ பொங்கல்!

4. நாதனுள்ளிருக்கையில்

5. வெள்ளம் வந்தது

6. நினைப்பு

7. கறவையும் காளையும்

அழகான செவலைப் பசு; அதன் அருகில் கம்பீரமான மயிலைக் காளை. கறவைப் பசுவும் காளைமாடும் ஒன்றை ஒன்று சந்தித்தவுடன் திடுக்கிட்டுத் தலை தூக்கிப் பார்த்தன. அவற்றின் கண்களிள் ஒளிவிட்ட தாப உணர்ச்சி சொற்களில் அடங்காத‌து. பழைய காதலர்களின் மறு சந்திப்பு இது.

பழைய காதலென்றால் முதற் காதல்; இளமைப் பருவத்தில் அடி எடுத்து வைத்தவுடன் ஏற்படும் முதல் அநுபவம். மனிதர்களின் முதற் காதலைப் பற்றி எத்தனை எத்தனையோ காவியங்களும் ஓவியங்களும் தோன்றியிருக்கின்றன.

மனிதர்கள் பல சமயங்களில் மிருக உணர்ச்சிக்கு வசப்படுவது போல், இந்தப் பசுவும் காளையும் மனித உணர்ச்சிக்கு இப்போது அடிமையாகின. தங்களுடைய அந்தக் காலத்தை‍-மறக்க நினைத்த பொற்காலத்தை‍-நினைத்துக் கொண்டன.

அந்த நான்கு கண்களையும் ஒரு கவிஞன் கண்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் விவசாயப் பண்ணையின் கருணையற்ற காவலாளி கண்டான். அவனுக்கு என்ன புரியும்?

"உங்க கொட்டத்தையெல்லாந்தான் அடக்கியாச்சே! ஏன் இப்படிப் பாக்கிறீங்க?" என்று எகத்தாளமாகச் சொல்லிவிட்டு அவன் அப்பால் போனான். அவன் கொட்டம் இன்னும் அடங்கவில்லை.

அவன் இளைஞன். அந்த மாடுகளைக் கட்டியிருந்த இடம் ஒரு நவீன விவசாயப் பண்ணை. ஒரு பக்கம் நெல் சாகுபடி செய்திருந்தார்கள்; மறுபக்கம் கரும்பும் வாழையும் வளர்ந்தன. இடையில் மரங்களும் செடிகளும் மண்டிக் கிடந்தன. இயற்கையும் செயற்கையும் முட்டி மோதிக்கொண்டிருந்த இடம் அது.

மாட்டுத்தொழுவங்கள், கோழிக் கூடாரங்கள், தேனீப் பெட்டிகள் இப்படி பல தரப்பட்டவை அந்தப் பண்ணைக்குள் பதுங்கிக் கொண்டிருந்தன. விவசாயம் நடநிதுகொண்டிருந்த முறையை முற்றிலும் விஞ்ஞானமென்றும் சொல்ல முடியாது; அஞ்ஞானமென்றும் தள்ளமுடியாது. ஒரு பக்கம் இயந்திரங்கள் உழுதன; மற்றொரு பக்கம் மாடுகள் உழுதன. குழாய் மாட்டிய மனிதர்களும், கோவணங் கட்டிய மனிதர்களும் அங்கே ஒன்றாய் உழைத்தார்கள்.

காளை மாடு கண்ணிமைக்கவில்லை.பசு தன் பார்வையை அகற்ற வில்லை. காளை மாட்டின் கண்களில் சுழன்ற நிழற்படமொன்று பசுவின் கண்களிலும் பிரதிபலித்தது.

இரண்டு சொட்டுக் கண்ணீர் திரண்டது முதலில்.அடுத்தாற்போல் அது நான்கு சொட்டுக் கண்ணீராக மாறியது. பசு இதைக் கவனித்தது.

காளையின் கண்களீல் ஏன் கலக்கம்? இது பசுவுக்குப் புரியவில்லை.

பசுவின் கண்களில் ஏன் கசிவு? இது காளைக்கு விளங்கவில்லை.

இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த கதை இது:-

ஏதோ ஒரு கிராமத்தின் எதிரெதிர் வீடுகளில் இரண்டும் கன்றுப் பிராயம் முதல் ஒன்றாய் வளர்ந்தன. துள்ளிக்குதித்து விளையாடின. மேய்ச்சலுக்குப் போகும்போதும் வயல் வரப்புகளில் மேயும்போதும், வீட்டிற்குத் திரும்பும் போதும் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றைப் பிரித்துக் காண முடியாது.

கன்று காளையானது; கிடாரி குமரியானது.

அடடா! அந்தக் கிராமத்துக் காளைகளிடையே எத்தனை எத்தனை போட்டா போட்டிகள்! தன் உயிரினும் மேலான உடைமையைக் காப்பாற்றும் முயற்சியில் ஒரு சமயம் அந்த இளம் காளை தன் கொம்புகளில் ஒன்றையே ஒடித்துக் கொண்டது.

நெற்றியெல்லாம் ஒரே ரத்தம்; கொம்பு உடைந்து தொங்கியது; தாங்கமுடியாத வலி, வேதனை அதற்கு.

ஆனால், அதன் காதலி பரிவோடு ரத்தம் தோய்ந்த அதன் முகத்தை மெல்லத் தன் நாவால் துழாவியபோது, அத்தனை வலியும் வேதனையும் எங்கே போயின?

அந்த முதல் நாளைத்தான் மறக்க முடியுமா?

ஆற்றங்கரைப்படுக்கையில் நாணற்புல்லை மனங்கொண்ட மட்டும் மென்றுவிட்டு, திடீரென்று தன் துணைவியை நினைத்துக்கொண்டு, நாலாபுறமும் திரும்பிப் பார்த்தது காளை. எங்கும் அதைக் காணவில்லை. பச்சைப் புல்லும் குளிர்ந்த தண்ணீரும் அதன் வயிற்றுக்குள்ளே குதூகலத்தைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தன. உச்சி வெய்யில்கூட அதற்குப் பால் நிலாவாகத் தோன்றியது.

வாலை உயர்த்திப் பட்டுக் குஞ்சம் போல் வீசிக்கொண்டு நாலு கால் பாய்ச்சலில் பறந்தது காளை.

"ம்...ம்மா!..."

புதருக்கு மத்தியில் ஒளிந்து நின்ற பசு தலை தூக்கிப் பார்த்தது. காளையின் குரலில் கொப்பளித்த வேகத்தைவிட அதன் பாய்ச்சல் வேகம் அதற்குப் பயங்கரனமான தொரு ஆனந்தத்தைக் கொடுத்தது. 'எதிர்வீட்டுப் பெண்தானென்றாலும் எட்டிய கரத்துக்கு அகப்படுவேனோ?' என்று கேட்கிற பாவனையில் அதுவும் துள்ளிக் குதித்து ஓடத் தொடங்கியது.

ஓட்டப் பந்தயத்தில் அந்த ஆற்றுப் படுகையே அதிர்ந்தது.

ஆற்றுத் தண்ணீர் அலைமோதியது.

நாணல் புதர்கள் சின்னாபின்னமாயின. மணல் மேடு புழுதி எழுப்பிக் காளையின் கண்களை மறைத்தது.

இனி ஓட முடியாதென்ற நிலை வந்தவுடன், ஓரக் கண்களால் காளையைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு, ஒரு மாமர நிழலில் ஒதுங்கி நின்றது பசு. தன் தோல்வியை ஒப்புக் கொள்வதாகக் காளையிடம் சாகசம் செய்துவிட்டு, உண்மையில் பருவத்தின் வெற்றியைக் கண்டது அது.

அந்த ஒரு நிமிஷம், இந்த உலகத்திலிருந்து அவைகள் மறையும் வரையில் மறக்கமுடியாத நிமிஷம். இந்த உலகத்தை இன்ப உலகமென்றும், அழியா உலகமென்றும் நம்ப வைத்த நிமிஷம்.

அதன் பிறகு காளை கம்பீரமாக முன்னே நடந்து சென்றது. பசு பணிவோடு அதைப் பின்பற்றியது.

பத்தே மாதங்களில் அவர்களுக்கு ஒரு படு சுட்டி பிறந்தான். தகப்பனைப் போன்ற அதே மயிலை நிறம்; அதே கண்கள்; அதே மிடுக்கும் துடிப்பும்.

இதெல்லாம் இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த பழைய கதை.

எதிர் வீட்டுப் பசுவையும் கன்றையும் யாரோ விலை கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டு போனார்கள். பிறகு கன்றையும் தாயையும் பிரித்தார்கள். கடைசியில் பசு இந்த நாகரிகப் பண்ணைக்கு- விஞ்ஞானப் பண்ணை என்று வேண்டுமானாலும் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்-வந்து சேர்ந்தது.

வந்த பிறகு இதுதான் முதல் சந்திப்பு. பிரிவுக்குப் பின் ஏற்படுகிற சந்திப்பு.

இப்போது பசுவுக்கு நிறைமாதம். அடுத்த குழந்தையை அது எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. ’அது எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது’ என்று சொன்னேனா? தப்பு! அதை வளர்த்தவர்கள் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

காளை மெல்லத் தன் வாயைப் பசுவின் காதருகில் கொண்டு சென்றது. தயங்கித் தயங்கிக் கேட்டது.

"அடுத்த குழந்தையா?"

பசு கண்களை மூடிக்கொண்டது.

"குழந்தையின் தகப்பன் யார்? நான் பார்க்கலாமா?"

பசுவின் கண்களிலிருந்து கரகரவென்று கண்ணீர் வந்தது.

"பதில் சொல்லக் கூடாதா?" என்று ஏக்கத்தோடு கேட்டது காளை. "நான் கேட்கிறேன்; சொல்லக் கூடாதா?"

கதறி அழவேண்டும் போலிருந்தது பசுவுக்கு. காவற்காரனுக்குப் பயந்து, பல்லைக் கடித்துக் கொண்டது.

"சொல்லக் கூடாதா?" பசுவின் நெஞ்சு பதறியது.

"தெரியாது; உண்மையில் தெரியாது; சத்தியமாய்த் தெரியாது!"

காளை திடுக்கிட்டது. பிறகு சந்தேகத்துடன் அதைப் பார்த்தது.

"பத்து மாசம் சுமந்துவிட்டேன்; எத்தனையோ மாசம் பால் கொடுக்கப் போகிறேன். குழந்தையின் தகப்பன் முகம் கூட எனக்குத் தெரியாது... ஏதோ விஞ்ஞானமாம்; கருவியாம்; மனிதர்களுக்கு இரும்பும் ஒரு கருவி; நாமும் ஒரு கருவி".

காளையின் கண்களில் நெருப்புத் திவலைகள் தோன்றின.

"என்னைத் தான் அழித்தார்களென்றால் உனக்குமா இந்தக் கதி?"

"உங்களையா?" என்று கதறியது பசு.

"நான் இப்போது காளை இல்லை; உன்னிடம் கொஞ்சி விளையாடிய கட்டிளம் ஆண்மகனில்லை. என் ஆண்மையை அழித்துவிட்டார்கள்;- அவர்களுக்காக உழைத்துச் சாக வேண்டுமாம் நான்."

காளை தன் கொம்புகளை ஓங்கி மண்ணில் குத்தித் தரையைப் புழுதிக் காடாக்கியது. நான்கு கால்களாலும் மண்ணைப் பிராண்டிச் சூராவளிபோல் தூசி எழுப்பியது. அதன் கண்களில் கொப்புளித்த உவர் நீரைப் பசு மெல்லத் தன் மிருதுவான நாவால் நக்கித் துடைக்க வந்தபோது, காவலாளி முரட்டுத்தனமாய்க் காளையைத் தாக்கி அங்கிருந்து அதை அகற்றினான்.

மனிதனுடைய மிருக இச்சையால் கட்டுப்பாடின்றிப் பெருகும் உயிர்க்குலத்தை வளர்க்க, மிருகங்களின் புனித உணர்ச்சியைக் குலைக்கும் விஞ்ஞானக் கருவிகள் அந்தப் பண்ணையின் ஒரு அறைக்குள் பத்திரமாகப் பாதுகாத்து வைக்கப்பட்டிருந்தன!
--------------------

8. தெய்வத்தின் குரல்

கூட்டமென்றால் கூட்டம்; மருதனூர்க் கிராமம் அதுவரையில் என்றைக்குமே கண்டிராத பெருங்கூட்டம்! அக்கம் பக்கத்துக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஏழை எளியவர்கள் எல்லோரும் அங்கே வாரி வழித்துக் கொண்டுவந்து கூடியிருந்தார்கள். அது மட்டுமல்ல, பத்திரிகை நிருபர்கள், படம் பிடிப்பவர்கள், ஆட்டக்காரர்கள், பாட்டுக்காரர்கள், நடிகர்கள்- இப்படி ஊரே அமர்க்களப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது.

இவ்வளவும் எதற்கு என்று கேட்கிறீர்களா? மருதனூர் மாகாளி கோயிலில் அன்றைக்குத் திருவிழா. வழக்கம்போல் வருடம் வருடம் தூங்கி வழிந்துகொண்டு நடைபெறுமே, அதுபோல சாதாரணத் திருவிழா அல்ல இது. மூன்று பெரிய மலைகள் ஒன்று கூடி, முப்பெரும் வள்ளல்கள் ஒன்று சேர்ந்து, முழுமூச்சோடு இதை நடத்துகிறார்கள்.

விழாவுக்கு ஒரு மாதத்துக்கு முன்பிருந்தே பரபரப்பான செய்திகள் பத்திரிகைகளில் வெளிவந்தன. அந்த ஊரில் பிறந்து வளர்ந்து, பட்டணத்துக்குப் போய்ப் பிரமுகர் களான பெரியசாமி, சின்னச்சாமி, தங்கசாமி மூவருக்கும் தங்கள் குலதெய்வத்தின் நினைவு வந்துவிட்டதாம். திருவிழாவைப் போட்டி போட்டுக்கொண்டு நடத்தத் துணிந்து விட்டார்களாம்.

அன்றைக்கு வருகிற ஏழை எளியவர்களுக்கு அன்னதானம் செய்யும் பொறுப்பைப் பெரியசாமி ஏற்றுக்கொண்டார். உணவுப் பொருள்களை மொத்தமாய்ச் சேகரித்து விற்பனை செய்து பெரிய மனிதரானவர் அவர். ஆகவே உணவுப் பொறுப்பை அவரிடமே மற்றவர்கள் விட்டுவிட்டார்கள்.

சின்னச்சாமியோ, "நீங்கள் சாப்பாடு போட்டால் நான் துணி கொடுக்கிறேன்!" என்று துணிந்து கூறினார்; "ஆண்களுக்கு வேட்டி துண்டு; பெண்களுக்குச் சேலை" என்றார்.

"தாராளமாய்ச் செய்யுங்கள்! உங்களுடைய மில் துணிகளில் ஒரு பகுதியை இப்போதே தர்மத்துக்கு மூட்டை கட்டி வைத்து விடுங்கள்" என்றார் பெரியசாமி. நெசவாலைகளை வைத்து நடத்தும் சின்னச்சாமியும் தம்முடைய தொழிலுக் கேற்றபடி பொறுப்பெடுத்துக் கொண்டதில் அவருக்குத் திருப்தி.

மூன்றாவது பிரமுகரான தங்கசாமிக்கோ தாம் மற்ற இருவரையும்விடப் பெருந்தன்மையில் குறைந்தவரல்ல என்று காட்டிக்கொள்ளத் தோன்றியது. "மற்ற எல்லாச் செலவுகளும் என்னுடையவை!" என்று ஓங்கியடித்தார் அவர்; "பெரிய பெரிய ஆட்களையெல்லாம் அழைத்து வந்து ஆட்டங்கள் பாட்டுக்கள் நடத்த வேண்டும். பந்தல்கள் கொட்டகைகள் கட்ட வேண்டும். கோவிலுக்கு வர்ணம் பூச வேண்டும். எல்லாவற்றையும் என்னிடம் விட்டு விடுங்கள்!"

தங்கசாமி பலருடைய பெயர்களில் பல தொழில்கள் செய்து வந்தார். பணம் பண்ணும் வித்தையில் அவருக்கு நிகர் அவர்தாம். எங்கும் இருப்பார்; எல்லோரையும் தெரியும்; எதையும் செய்வார். அவருக்கேற்ற பொறுப்பு அவருக்கு.

"நம்ப மருதனூர்தானா இது!" என்று உள்ளூர்க்காரர்கள் மூக்கின்மேல் விரல் வைக்கும் படியாக ஊரே மாறிவிட்டது. பல பாதைகள் செப்பனிடப்பட்டு லாரிகளும் கார்களும் வந்தன. தண்ணீர் வசதி, சுகாதார வசதி, விளக்கு வசதி யாவும் மந்திரஜால வித்தைகள் போல நடந்த வேலை கிடைக்காமல் சோர்ந்து போயிருந்த பலருக்கு வேலைகளும் கிடைத்தன.

"எல்லாம் நம்ப ஊர்த் தெய்வத்துக்குச் செய்யும் காரியம். கூலியைப்பற்றிக் கவலைப்படாமல் வேலையைச் சுறுசுறுப்பாகச் செய்யுங்கள்!" என்று உற்சாகமூட்டினார் தங்கசாமி.

முப்பெரும் பிரமுகர்களான மூன்று சாமிகளையும் அடிக்கடி ஒன்றாய்ச் சேர்த்துத் தரிசனம் செய்யும் பாக்கியம் அந்த ஊர்காரர்களுக்குக் கிடைத்தது.

பொழுது புலர்வதற்கு முன்பிருந்தே திரள்திரளாக மனிதர்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஒலிபெருக்கிகளின் வாயிலாகத் திசைக்குத் திசை இசைத்தட்டுகளும், நாகசுரமும், பல்வேறு ஒலிகளும் பெருகத் தொடங்கின. எங்கே பார்த்தாலும் தோரணங்கள், வாழைமரங்கள், வளைவுகள்.

ஊரை நோக்கிக் கூட்டம் அலைமோதிய அதே சமயத்தில், ஊருக்குள்ளிருந்து கையில் தடிக்குச்சி ஒன்றை ஊன்றியபடியே தட்டுத் தடுமாறி வந்துகொண்டிருந்தாள் ஒரு கிழவி. அதன் எல்லைக்கு வந்து ஒரு கூரை வீட்டுத் திண்ணையில் களைப்பாற உட்கார்ந்தாள். கூட்டத்து மக்களை அடிக்கடி ஏக்கத்தோடு ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். "திருவிழாவுக்குப் போறிங்களா? போங்க! போங்க! இன்னைக்காவது உங்களுக்கு நல்ல சோறு கிடைக்கும்; நல்ல துணி கிடைக்கும். போங்க! போங்க!" என்று தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டாள்.

பிறகு என்ன நினைத்துக் கொண்டாளோ, திண்ணைச்சுவரில் சாய்ந்துகொண்டே, "அட, நான் பெற்ற மக்களா!" என்று சொல்லிக் கண் கலங்கினாள்.

அந்த வீட்டுச் சொந்தக்காரன் ராமையா வெளியில் வந்து பார்த்துவிட்டு ஒரு கணம் திடுக்கிட்டான். கிழவிக்கு வயசு நூறு இருக்கும்; அதற்கு மேலும் இருக்கும். அவளுடைய முகத்தில் பூச்சும் குங்குமப் பொட்டும் துலங்கி, அவள் சுமங்கலி என்பதைச் சுட்டிக்காட்டின. அந்த வயசில் அவ்வளவு களை மிகுந்த ஒரு முகத்தை ராமையா கண்டதில்லை.

"என்ன பாட்டி,நீ மாத்திரம் தாத்தாவை விட்டுட்டு வேடிக்கை பார்க்க வந்திட்டியா?" என்று கேட்டான் ராமையா.

பாட்டி தன் பொக்கை வாயைக் காட்டிப் பேரனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்; "ஆமாண்டா கண்ணு! வேடிக்கை பாக்கறத்துத்தான் என்னோட இடத்தை விட்டுட்டு இங்கே வந்திருக்கேன்." என்றாள்.

"உனக்கு எவ்வளவு வயசிருக்கும் பாட்டி?"

"வயசா? அதெல்லாம் எனக்கு எங்கே நினைவு இருக்கு?" என்று சொல்லிவிட்டு, "ஏண்டாப்பா, இன்னிக்கு மாத்திரம் எனக்கு இந்தத் திண்ணையில் தங்கறத்துக்கு இடம் தர்ரியா?" எனக் கேட்டாள்.

"திண்ணை எதுக்கு? தாராளமா வீட்டுக்குள்ளேயே வந்து தங்கிக்க; இங்கேயே எங்களோட சாப்பிடு. ஆனாத் திருவிழாச் சாப்பாடு காத்துக்கிட்டிருக்கிறப்போ, உனக்கு இதெல்லாம் ஒத்து வருமா?"

" கூட்டத்திலே போய் இடிபட்றதுக்கு எனக்குத் திராணி இல்லே. நீ சாப்பாடு போட்டாலும் நல்லதுதான்."

"உனக்குப் போட்றதுக்கு எனக்குக் கொடுத்து வைக்கணும் பாட்டி! இந்தக் காலத்திலே உன் வயசுப் பாட்டியைப் பாக்கிறது எனக்குத் தெய்வத்தைப் பாக்கிறாப்பலே இருக்கு, வா,உள்ளே! பழைய கஞ்சியைக் குடிச்சிட்டு, நம்பளும் வேடிக்கை பார்க்கப் போகலாம். நான் உன்னைப் பத்திரமாய்க் கூட்டிக்கிட்டுப் போறேன்.."

"நீ மகராஜனா இருக்கணும்!" என்று நீட்டி முழக்கி ஆசி கூறிக்கொண்டே, அவனோடு உள்ளே புகுந்தாள் பாட்டி.

ராமையா தான் அந்தக் குடும்பத்துக்குப் பெரியவன்.அவன் நிலபுலன்களைக் கவனித்துக்கொண் டிருந்தான்.

அவனுடைய தம்பிகள் இருவரில் மூத்தவன் கைத்தறி மக்கத்தில் வேலை செய்துகொண் டிருந்தான். இளையவன் கொத்து வேலை செய்தான். ராமையாவுக்கு மட்டிலும் கல்யாணமாகி யிருந்தது. மற்றவர்களுக்கு இனிமேல்தான் ஆகவேண்டும். தகப்பனரின் பொறுப்பிலிருந்து குடும்பத்தைக் கவனித்து வந்தான் ராமையா.

இவ்வளவு விஷயங்களையும் வீட்டுக்குள் நுழைந்து ஒரு நாழிகைப் பொழுதுக்குள் பாட்டி தெரிந்துகொண்டாள். ராமையாவின் மனைவி வட்டியில் போட்டு வைத்த பழைய சாதத்துக் கஞ்சியை ஒருவாய் குடித்து வைத்தள்; "உங்க குடும்பம் அமோகமா வளரணும்டா கண்ணு!" என்றாள் நிறைந்த வயிறோடு.

"என்ன பாட்டி ஔவைக் கிழவி கூழுக்கு பாடினாப்பலே நீ பேசறே?"

ஆமாண்டா ராசா! நீயோ உழுது பயிர் செஞ்சு ஊருக்குச் சோறு கொடுக்கிறே. உன்னோட மூத்த தம்பி வள்ளுவரைப் போலத் தறிநெசவு வேலை செஞ்சு துணி கொடுக்கிறான். இன்னொருத்தனோ குடியிருக்க நிழல் கொடுக்கிற கொத்து வேலை செய்கிறான். நீங்க மூணுபேரும் செய்கிற தொழில் இருக்கே, உத்தமமான தொழில்! சத்தியத்தை வளர்க்கிற தொழில்!"

"போ பாட்டி, நீ சுத்தக் கர்நாடகம்!" என்றான் ராமையா; "உழுதவன் கணக்குப் பாக்கிறேன், உழக்கரிசி கூட மிஞ்ச மாட்டேங்குது. இதை என்கிட்டேயிருந்து வாங்கிட்டுப் போய் வச்சிருந்து, கிராக்கி பண்ணி விக்கிறார் பார், அவர் இன்னிக்கு விழா நடத்துறார்!"

"யார், பெரியசாமியையா சொல்றே?"

"எல்லாச் சாமியையுந்தான் சொல்றேன். ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொரு விசயத்திலே பெரிய ஆசாமி, பாட்டி! நீ இதையெல்லாம் வெளியிலே சொல்லி வைக்காதே! கைத்தறி மக்கத்துக்கு நூலு கிடைக்காமல், நீ வள்ளுவர் வேலையின்னு

சொன்னியே, அது தவியாத் தவிக்குது. என் தம்பி திண்டாடிக்கிட்டிருக்கான்."

"அடப்பாவமே!"

"கொத்து வேலை பாக்கிறவனோட கதையையும் சொல்றேன் கேட்டுக்க: 'நெல் கொன்டு போமளவும் நில்லாய் நெடுஞ்சுவரே'ன்னு யாரோ பாடினாங்களாமில்ல? அதுமாதிரி, கையிலே காசு வாங்கற வரைக்கும் நிலைச்சு நிக்கறாப்பிலே இப்பக் கட்டிடம் கட்டச் சொல்றானாம்! கூலிக்கு வேலை செய்யறவன் என்ன செய்ய முடியும்? இந்தத் தங்கசாமியோட வேலையெல்லாம் இப்படித்தான். ரெண்டு ரூபா கூலியைக் கொடுத்திட்டு, நாலு ரூபான்னு எளுதி வாங்கறானாம். சத்தியம் செத்துப் போய்க்கிட்டிருக்குது பாட்டி, செத்துப் போய்கிட்டிருக்கு!"

பாட்டிக் கிழவி திடீரென்று பெண் புலிபோல் விழித்தாள். அவளுடைய முகமும் விழிகளும் கோபத்தால் சிவந்தன;"சொல்லாதே!சத்தியம் சாகாது! ஒருகாலும் சாகாது!" என்று கத்தினாள்.

அவள் விழித்த விழிப்பையும், அவள் குரலையும் கேட்டு ராமையாவே நடுநடுங்கிப் போனான். யார் இந்தக் கிழவி? இந்த வயசில் இவளுக்கு எப்படி இவ்வளவு வேகம் வருகிறது?

நேரம் சென்றது. திருவிழாவை வேடிக்கை பார்ப்பதற்காகத் தன் மனைவியையும் கிழவியையும் அழைத்துக் கொண்டு ஊருக்குள் சென்றான் ராமையா. ஒவ்வொரு பகுதியாகப் பார்த்துவிட்டுச் சாப்பாட்டுப் பந்தியை அவர்கள் ஒதுங்கியிருந்து கவனித்தார்கள். கிழவியின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. "சாப்பிடுங்கள் மக்களா!; இன்னைக்கு ஒரு நாளைக்காவது வயிறாரச் சாப்பிடுங்க!" என்று அவள் வாய் முணுமுணுத்தது.

அதற்குள் சாப்பாடு பரிமாறும் ஒருவரைச் சுற்றிக்கொண்டு, பளிச்சுப் பளிச்சென்று ஒளி மின்னச் சிலர் புகைப்படம் பிடித்தார்கள். " பெரியசாமியே தன் கையாலே பரிமாறினாருன்னு பத்திரிகையிலே போட்றதுக்கு இப்போது படம் பிடிக்கிறாங்க!" என்று ரகசியமாய்க் கிழவியின் காதில் சொன்னான் ராமையா.

அடுத்தாற்போல் சின்னசாமி உடைகளைத் தானம் செய்யும் போதும் இதேபோல் படங்கள் பிடிக்கப்பட்டன. தங்கசாமியும் தவறாமல் புகைப்படக் கருவிகளுக்குள் அகப்பட்டார்.

நாட்டியங்கள் நடந்து முடிந்தன. இசைப் பெருக்கும் ஓய்ந்தது. 'முப்பெரு வள்ளல்கள்' என்ற தலைப்பில் ஒருவர் நெடுநேரம் பிரமுகர்களைப் பற்றி பேசித் தீர்த்தார். பேச்சின் முடிவில், "இவர்களே மக்களைக் காப்பதற்காக மாகாளியால் அனுப்பப்பட்ட் தர்ம தாதாக்கள்" என்று சொல்லி வைத்தார்.

ஒலிபெருக்கியில் அதைக் கேட்ட கிழவியின் உதடுகள் கோபத்தால் துடித்தன. ஒருபுறமாகத் திரும்பித் தரையில் காறித் துப்பினாள் அவள்.

நேரம் சென்றது. கூட்டம் கலைந்தது. விழா நடத்திய பிரமுகர்கள் தங்கள் கார்களில் ஏறிக்கொண்டு சிட்டெனப் பறந்தார்கள்.

திரும்பிப் போகும் கூட்டத்தாரைப் பார்த்த பாட்டிக்கிழவி, போங்க! போங்க! நாளைக்கு போய் என்ன செய்யப் போறீங்க? போங்க! என்று தனக்குள் பேசிக் கொண்டாள்.

பிறகு, கிழவி தடிக்கம்பை கீழே போட்டுக்கொண்டு கோவில் வாசலில் உட்கார, ராமையாவும் அவன் மனைவியும் அவளருகில் அமர்ந்தார்கள்.

"திருவிழா நடத்தறாங்களாம் திருவிழா!" என்றாள் கிழவி. "இதை நடத்தினாங்களே இந்த வள்ளல்கள், இவங்களோட அறிவுக்கும், திறமைக்கும், சக்திக்கும் இவங்களுக்கு மனச்சாட்சிங்கிற ஒண்ணுமட்டும் கூட இருந்திட்டா, இத்தனைபேர் ஏழை எளியவங்க இந்தப் பக்கத்திலியே இருந்திருக்க மாட்டாங்க! இவங்க நினைச்சிருந்தா, இங்கே அத்தனை பேரையும் எப்பவுமே பட்டினியில்லாமல் காப்பாத்தியிருக்கலாம். பக்தி செலுத்தறாங்களாம் பக்தி! எல்லாம் வெறும் யுக்தியடா மகனே யுக்தி!"

"பாட்டி!நீ பொல்லாத பாட்டியா இருப்பே போலே இருக்கே?" என்றான் ராமையா;"சரி, வா, வீட்டுக்குப் போய் பேசலாம்."

" நான் இப்ப என் வீட்டிலேதாண்டா கண்ணு இருக்கிறேன். நீங்க போயிட்டு வாங்க!"

"பாட்டி!" மெய் சிலிர்க்கக் கூவினார்கள் இருவரும்.

"ஆமாண்டா ராசா!அவுங்க நுழையற இடத்திலே எனக்கென்ன வேலை? அந்தப் பாவிகளுக்குப் பயந்துகிட்டுத்தான் நான் உன் வீட்டைத் தேடி வந்தேன்."

"அப்படீன்னா நீ வந்து...?"

"இன்னுமா தெரியலே?"என்று கேட்டுப் புன்னகை பூத்தாள் சுமங்கலிக் கிழவி:"நான்தாண்டா மகனே, இந்தக் கோயிலுக்குச் சொந்தக்காரி!"

கிழவி எழுந்தாள்;கோயிலுக்குள் நுழைந்தாள்; கல்தோடு கலந்தாள். சிலையின் முகத்தில் இப்போது தனிக்களை துலங்கியது. வெளியில் இருவர் கல்லாய்ச் சமைந்து நின்றார்கள். --------------------

9. யார் தியாகி?

சகுந்தலாவின் வாழ்க்கையில் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், அதாவது 1942 ஆகஸ்டில், ஓர் முக்கியமான நிகழ்ச்சி நடந்தது. அதை நினைக்கும் போதெல்லாம் என்னுடைய உள்ளத்திலிருந்து ஊதுவத்தியின் நறுமணம் கமழ்ந்து வருவது போன்று ஓர் இனிய உணர்வு பிறப்பதுண்டு. அவளுடைய தியாகம், இருதயம் படைத்த எந்த மனிதராலும் மறக்க முடியாத தியாகந்தான்.

ஆனாலும், சகுந்தலாவின் வாழ்க்கையில் அதற்குப் பிறகு சில ஆண்டுகள் கழித்து, மற்றொரு சம்பவமும் நடந்திருக்கிறது. அந்த இரண்டு நிகழ்ச்சிகளையும் சேர்ந்தாற்போல் நினைக்கத் தொடங்கினால் உள்ளத்திற்குள்ளே இரண்டு ஊதுவத்திகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து நறுமணம் பரப்புவது தெரியும்.

அந்த இரண்டு ஊதுபத்திகளில் எதனுடைய மணம் உயர்ந்தது என்று இன்னும் என்னால் தீர்மானிக்க முடியவில்லை. இருவருடைய தியாகங்களில் எது சிறந்த தியாகம் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. உங்களிடம் சகுந்தலாவின் கதையைச் சொல்கிறேன். கேட்டுவிட்டுத் தயவுசெய்து உங்கள் முடிவைச் சொல்கிறீர்களா?

சகுந்தலா அப்பொழுது கல்லூரியில் பி.ஏ. படித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் தகப்பனார் மிகவும் ஏழையாக இருந்தாலும், தமது மகளுக்குக் கல்விச் செல்வத்தை அளிப்பதற்காகத் தம்மிடம் எஞ்சியிருந்த பிற செல்வங்கள் அனைத்தையும் இழந்தார். பெண்களுக்கென்று தனியாகக் கல்லூரி அந்த ஊரில் இல்லாததால், ஆண்களும் பெண்களும் ஒன்றாகத் தான் அங்கு படித்து வந்தார்கள்.

சகுந்தலாவின் அழகில் ஏதோ ஓர் தனித் தன்மை இருந்தது. நீண்ட விழிகளும், எடுப்பான நாசியும், அடர்ந்த புருவங்களுமாக அவள் கற்பனையில் சிறந்த ஓவியனின் கைவண்ணம் போல் விளங்கினாள். ஒரு முறை அவள் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்தவர்கள், மறுமுறையும் திரும்பிப் பார்க்காமல் இருக்க மாட்டார்கள். உடனடியாக அந்த முகத்தை அவர்களால் மறந்து விடவும் முடியாது.

ஆனால் அவ்வழகினால் அவள் யாரையும் மயக்கிக் கிறங்கச் செய்யவில்லை. நிமிர்ந்த நடையும் நேர்கொண்ட பார்வையுமாக அவள் எல்லோரிடமும் கள்ளங் கபடின்றிக் கலகலப்போடு பழகினாள். 'நாணமும் அச்சமும் நாய்கட்கு வேண்டுமாம்!' என்று கூறும் பாரதியின் புதுமைப் பெண்ணுக்கு அவள் இலக்கணமாய்த் திகழ்ந்தாளென்றே சொல்ல வேண்டும்.

என்றாலும் அதே கல்லூரியில் படித்த ராஜாராமனிடம் மட்டிலும் ஏனோ அவளுக்கு அச்சமும் நாணமும் ஏற்பட்டன. அவன் முகத்தை அவளால் நிமிர்ந்து நோக்க முடியவில்லை; அவனிடம் சிரித்துப் பேசுவது அவளுக்குத் தர்மசங்கடமாக இருந்தது. ஒரு வேளை இதற்குப் பெயர்தான்...?

ராஜாராமன் மாணவர் சங்கத் தலைவன். அற்புதமாக மேடைகளில் பேசுவான். அழகான தோற்றமும் அறிவாற்றலும் பெற்றிருந்தான். பெரும் பணக்காரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன்.

அந்த நாட்களில் விடுதலை வேட்கையான நாட்டுப் பற்று ஒவ்வொரு இளம் உள்ளத்திலும் கொழுந்து விட்டெரிந்து கொண்டிருந்தது. 'அடிமைத் தனக்கு எதிராகப் போராட்டம் நடக்கும்போது, நாம் நம்முடைய உடல், பொருள், ஆவி எல்லாவற்றையும் தியாகம் செய்வோம்!' என்று கனல் தெறிக்கப் பேசுவான், ராஜாராமன். அதிலும் சகுந்தலா அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்து விட்டால், அவனுடைய பேச்சின் வேகம் கட்டுக்கடங்காமல் சென்றுவிடும்.

அவனுடைய தீரப் பேச்சும் தியாக மனமும் தான் சகுந்தலாவின் முகத்தில் அவனைக் கண்டவுடன் நாணம் பரவக் காரணமாக இருந்தனவோ என்னவோ!

"சகுந்தலா! என்னுடைய பெற்றோர்களிடம் இப்போதே சொல்லி ஒரு விஷயத்தில் அனுமதி வாங்கிவிட்டேன்" என்று ஒரு நாள் பெருமையுடன் கூறினான் ராஜா ராமன். "எனக்குப் பிடித்த பெண்ணைத் தான் நான் கல்யாணம் செய்துகொள்வேன்; ஏழையாக இருக்கிறாள் என்று நீங்கள் மறுக்கக் கூடாது என்று சொல்லிவிட்டேன்" என்றான்.

சகுந்தலாவின் முகம் அளவுக்கதிகமான நாணத்தால் கவிழ்ந்தது. அந்தத் தோற்றத்தில் அவள் தலை குனிந்து நின்ற காட்சியைக் கண்டு உளம் பூரித்தான் ராஜாராமன். மற்ற எல்லோருக்குமே அவள் 'நிமிர்ந்த நடையும் நேர் கொண்ட பார்வையும்' உள்ளவள் அல்லவா?

அறப்போர் துவங்கிவிட்டது. ஆண்டியிலும் ஆண்டியாக வாழ்ந்து, தியாக வாழ்வுக்கென்றே தம்மைத் தியாகத் தீயில் வேகச் செய்து புடம் போட்டுக்கொண்ட காந்தியடிகள், மீண்டும் வெஞ்சிறையில் வாடச் சென்றுவிட்டார். ராணுவம் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டு விட்டது. விடுதலை வேட்கை கொண்டவர்கள் புற்றீசல்களைப் போல் ஈவிரக்கமின்றிச் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர்.

எங்கும் துப்பாகி வெடி, தடியடி, சிறைச்சாலை, கூட்டு அபராதம், உடைமைப் பறிமுதல்...

அது கட்சி அரசியல் போராட்டமல்ல-நாட்டு மக்களின் விடுதலைப்போர்...

வாழ்வு அல்லது சாவு!

கல்லூரி வாசலில் பெருங் கூட்டம் கூடிவிட்டது. ராஜாராமன் ஒரு புறம் காம்பவுண்டுச் சுவரின் மேல் நின்று கொண்டு கூவினான். வேறொரு பக்கம் சகுந்தலா நின்று கொண்டாள். கன்னியாகுமரியிலிருந்து இமயம் வரையிலும் ஆங்காங்கே மக்கள் சுட்டுக்கொல்லப்படும் பயங்கரச் செய்திகளை அவர்கள் கூறி, "வெள்ளையர்களின் ஆட்சியை இங்கே நடக்காமல் செய்வோம்; அல்லது எல்லோருமே செத்து மடிவோம்" என்று முழங்கினார்கள்.

அந்த நகரத்துக்குப் புதிதாக மாற்றப்பட்டிருந்த போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் அருணாசலம், நூற்றுக்கணக்கான போலீஸ் வீரர்களுடன் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். போலீஸ்காரர்களைக் கண்டவுடன் மாணவ மாணவிகள் பலருக்கு ஆத்திரம் கட்டுக்கடங்காமல் பொங்கத் தொடங்கியது. ஒரு சில மானவர்கள் மாத்திரம் பயந்துகொண்டு கல்லூரிகளுக்குள் செல்ல முயன்றார்கள்.

"போகிறவர்களைத் தடுக்காதீர்கள்!" என்று கத்தினார் இன்ஸ்பெக்டர்.

துப்பாக்கி முனைகளில் கூர்மையான கத்திகள் பள பளப்புடன் ஒளி வீசின.

பயத்தால் நடுங்கிய இளைஞர்கள் சிலர் வழியில் நின்று தடுத்த சகுந்தலாவை மீறிக்கொண்டு உள்ளே புக முயன்றார்கள். தன் இரு கைகளயும் விரித்துத் தடுக்கத் துடித்தாள், சகுந்தலை.

"தடுக்காதே! வழியை விடு!" இன்ஸ்பெக்டர் கூறினார்.

சகுந்தலை இன்ஸ்பெக்டரின் குமுறலைக் காதில் போட்டுக் கொள்ளவில்லை. மாணவர்களின் முகத்தில் நிலவிய பீதி உணர்ச்சியைக் கண்டவுடன் அவளுக்கு வெறி வந்துவிட்டது.

"நீங்களெல்லாம் ஆண்பிள்ளைகள் தானா? இது தானா உங்கள் வீரம்?" என்று கத்தினாள். "இந்தாருங்கள்! என்னுடைய வளையல்களைக் கழற்றித் தருகிறேன்! ஆளுக்கொன்றைப் போட்டுக்கொண்டு, உங்களைப் பெண்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு,உள்ளே நுழையுங்கள்! நாளையிலிருந்து சேலைகளைக் கட்டிக் கொண்டு வாருங்கள்!"

பீதியுற்றிருந்த மாணவர்களின் முகங்களில் வீரக்களை குடி கொண்டு விட்டது. சட்டென்று திரும்பி நின்றார்கள்.

சுவரில் நின்ற ராஜாராமன் பரிகாசத்துடன் வாய் விட்டுச் சிரித்தான். குதித்தோடி வந்து நின்று மாணவர்களை உற்சாகப் படுத்தினான். இன்ஸ்பெக்டர் அருணாசலத்தின் கண்கள் கொவ்வைக்கனிகளாக மாறின. அவருடைய மீசை துடித்தது. சகுந்தலா வின் முகத்தைச் சுட்டு வீழ்த்தி விடுவதுபோல் பார்த்தார்.

எவ்வளவு அழகான முகம்! இந்த அழகும் இளமையும் உணர்ச்சி வேகமும் ஒரே ஒரு துப்பாக்கிக் குண்டுக்கு முன்னால் என்ன செய்ய முடியும்?

சுடுவதற்கு அவரிடம் தயாராக உத்தரவு இருந்தது. தேவையானால் எந்த நிமிடத்திலும் ராணுவத்தை அனுப்புவதாகவும் குறிப்பிட்டிருந்தார்கள்.

மின் வெட்டும் நேரத்திற்குள் முடிவு செய்தார் இன்ஸ்பெக்டர். அவருடைய கடமையிலிருந்து அவர் அணுவளவும் நழுவ விரும்பவில்லை. நகரத்தின் அமைதியையும் ஒழுங்கையும் அவர் எப்படியும் காப்பாற்றித் தீரவேண்டும். இந்த மாணவர் கூட்டம் முழுவதும் நகரத்திற்குள் திரண்டு சென்றால் ஏற்கனவே உணர்ச்சி வசப்பட்டிருக்கும் போது மக்கள் எப்படி மாறுவார்கள் என்று சொல்ல முடியாது.

உத்தரவு கையில் இருந்தது:-

நகரத்தின் அமைதியைக் காப்பாற்றியாக வேண்டும்.

பயந்து நடுங்கிய இளைஞர்கள் சிலரையும் வெறிகொண்ட வேங்கைகளாக மாற்றிவிட்டாள், ஒரு பெண்.

' என்ன செய்வது? என்னசெய்வது? என்ன செய்வது?

'ஷூட்' என்று ஒருவார்த்தை சொல்லி விடலாமா?

இன்ஸ்பெக்டரும் இளைஞர்தாம். என்றாலும் மனித உயிர்களின் மதிப்பை அவரால் மறக்க முடியவில்லை.'பாவம்! இளம் கன்றுகள் பயமறியாமல் துள்ளுகின்றன! வீட்டில் இவர்களுடைய தாய் தகப்பன்மார்கள், உற்றார், உறவினர், இவர்களைத் தங்களுடைய எதிர் காலத்துக்காக நம்பியிருப்பவர்கள்....."

சிந்தனை முடியவில்லை. இதற்குள் மாணவ மாணவிகளின் கூட்டம் கட்டுக்கடங்காமல் போலீஸ்காரர்களையே தள்ளி ஒதுக்கிவிட்டு ஊருக்குள் நுழையும் போல் தோன்றியது.

வெறிகொண்டவர்போல் தம்முடைய கைத்தடியை ஓங்கிக்கொண்டு,"சார்ஜ்" என்று கத்தினார், இன்ஸ்பெக்டர். அவரது உத்தரவையே எதிபார்த்துக்கொண்டிருந்த மற்ற போலீஸ்காரர்களும் ஆவேசத்துடன் தடிகளைச் சுழற்றத் தொடங்கினார்கள்.

"கலங்காதீர்கள்!" என்று கத்தினான், ராஜாராமன்.

இன்ஸ்பெக்டர் உயர்த்திய தடியைச் சுழற்றிக்கொண்டே தமது கண்களை இறுக மூடிக்கொண்டு அவன்மேல் பாய்ந்தார். பிறகு என்ன நடந்ததென்று அவருகுத் தெரியவில்லை. கைவலிக்கு மட்டிலும் தடியைச் சுழற்றினார்.

"ஆ!" என்று, அவரது நெஞ்சையே குலுங்கச் செய்த ஓர் பெண் குரல் எழுந்த பிறகுதான் அவரது ஆவேசம் அடங்கியது.

அவர் தம் விழிகளைத் திறந்தபோது சகுந்தலா இரத்த வெள்ளத்தில் கிடந்தாள். நெற்றி பிளந்திருந்தது. புருவத்திற்குமேல் இரத்த வெள்ளம் நிற்கவில்லை. ராஜாராமனை அங்கு காணவே காணோம்.

சுற்று முற்றும் பார்த்தார். அவன் எங்கு சென்று மறைந்தானோ தெரியவில்லை.

'ஒருவேளை., அவன் மீது விழ இருந்த அடியை இவள் குறுக்கிட்டு...!"

ஒரு உயிரைக் கூடக் கொல்லாமல் அன்றைக்குப் போராட்டத்தைத் தடுத்து விட்டாலும், ஏனோ இன்ஸ்பெக்டரின் மனம் தமது செய்கைக்காகப் பெருமைப் படாமல் சிறிது சஞ்சலமடைந்தது. அரசாங்க மருத்துவமனைக் கட்டிலில் சுயநினைவிழந்து படுத்துக்கிடந்தாள், சகுந்தலா. அவளருகில் உட்கார்ந்துகொண்டு அவளுடைய தாயாரும் தகப்பனாரும் கண்ணீர் வடித்துக்கொண் டிருந்தார்கள். சகுந்தலாவின் ஒரு பகுதி முகத்தை மறைத்துக் கட்டுப்போட் டிருந்தார்கள். இன்னும் கைகளிலும் கால்களிலும் சிறுசிறு கட்டுக்கள். என்ன இருந்தாலும் முகத்தில் போட்டிருந்த கட்டு மாத்திரம் பயங்கரமாகத் தோற்றமளித்தது.

"என்னுடைய பெண் அழகாக இருக்கிறாளென்று எவ்வளவோ கர்வப்பட்டேனே, நான்! அக்கம் பக்கத்தார் இவளுடைய அழகைப்பற்றிச் சொல்லும்போது பூரித்துப் போனேனே,நான்! அந்த அழகைக் குலைத்து விட்டானே படுபாவி!" என்று புலம்பினாள், தாயார்.

அவளுடைய தகப்பனாரும் தமது பெண்ணின் முகத்தைப் பற்றித்தான் பேசிக் கண்ணீர் சிந்தினார். அழகும் பணமும் உள்ள பெண்களுக்கே கல்யாணம் நடைபெறுவது கஷ்டமாக உள்ள இந்தக் காலத்தில், சகுந்தலாவின் கதி என்ன ஆகுமோ என்று கூறி வருந்தினார்.

"சுட்டுக் கொன்றிருந்தால்கூடத் தேவலாமே? உயிருள்ள வரையில் இந்தப் பெண்ணை அழவைத்து விட்டானே!" என்று கலங்கினாள் தாய்.

"பெண் மாத்திரமா அழப்போகிறாள்? பெண்ணோடு நீயும் நானும் சேர்ந்துதான் அழப்போகிறோம்" என்றார், தகப்பனார். அவருக்குக் கோபம் வந்தபோது சிலவேளைகளில் சகுந்தலாவைத் திட்டினார். சிலவேளைகளில் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டரைத் திட்டினார். இன்னும் சில வேளைகளில் காந்தியடிகளைத் திட்டினார்.

காயத்தை அவிழ்த்துக் கட்டும்போது அந்தக்காட்சியைப் பார்ப்பதற்குச் சகுந்தலையின் தாயாருக்கே மிகவும் வேதனையாக இருக்கும்.கன்னத்திலும் புருவத்திலும் ஏற்பட்டிருந்த காயம், எவ்வளவுதான் ஆறக்கூடியதாக இருந்தாலும், அதன் தழும்பு மறையவே மறையாது. சித்திரப் பாவையின் செந்தாமரை முகம்போல் விளங்கிய அந்த முகத்திற்கா இந்த நிலை வரவேண்டும்?

பெற்றவர்கள் இருவருக்குமே சகுந்தலாவுக்கும் ராஜாராமனுக்கும் ஏற்பட்டிருந்த மனத்தொடர்பு தெரியாது. கல்லூரி மாணவ மாணவிகளில் சிலர் வழக்கமாக அவளை வந்து பார்த்துச் சென்றார்கள். அவர்களில் ஒருவனாகவே அவர்கள் ராஜாராமனை நினைத்ததால், அவர்களிடம் சகுந்தலாவின் எதிர்கால வாழ்க்கையைப் பற்றிய நம்பிக்கை நாளுக்குநாள் மங்கிக் கொண்டு வந்தது.

சகுந்தலாவுக்கு எதிரிலும் அவர்கள் அதைப் பற்றிப் பேசத் தொடங்கினார்கள். சகுந்தலா பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்தாள். பிறகு அவர்களைத் தடுத்துப் பார்த்தாள். ஆனால் அவர்களுக்கு மனம் கேட்கவில்லை.

"பணம் இருந்தாலாவது யாராவது பணத்திற்கு ஆசைப் பட்டாவது கல்யாணம் செய்துகொள்ள வருவார்கள். அதுவும் நம்மிடம் இல்லையே!" என்றார் அவள் தகப்பனார்.

"அவள் படிப்புக்காகச் செலவழித்த பணத்தைச் சேர்த்திருந்தால், இப்படி இவளுக்குத் தொல்லையும் வந்திருக்காது. நல்ல இடத்திலும் கல்யாணம் செய்து கொடுத்திருக்கலாம். நீங்கள் தான் என் பேச்சைக்கேட்காமல் படிக்க வைத்தீர்கள்!"

சகுந்தலாவுக்கு இதற்கு மேலும் மௌனமாக இருக்க முடியவில்லை.

"என்னுடைய கல்யாணத்தைப் பற்றி நீங்கள் கவலைப் படவே வேண்டாம்! படித்தவர், பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளை, பரந்த மனம் கொண்ட ஒரு பண்புள்ள இளைஞர் கட்டாயம் என்னைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளப் போக்கிறார். என்னுடைய பணத்துக்காகவோ அழகுக்காகவோ அவர் என்னை விரும்பவில்லை!"

விவரத்தைத் தெரிந்து கொண்ட பிறகுதான் சகுந்தலாவின் தாயாருக்கு அமைதி ஏற்பட்டது. அவளுடைய தகப்பனாரும் தமக்குள் தம்முடைய பெண்ணின் திறமையை அறிந்து மகிழ்ச்சி அடைந்தார். ராஜாராமனின் குடும்பத்தைப்பற்றி அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவனுக்கு விருப்பமிருந்தால் அவர்கள் மறுக்க மாட்டார்கள் என்பதையும் அவர் அறிந்து கொண்டிருந்தார்.

கட்டை அவிழ்த்துத் தன்முகத்தைக் கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டாள், சகுந்தலா. அவளுடைய கண்ணீரே அவள் உருவத்தை மறைத்தது. அதைத் துடைத்துக் கொண்டு மறுபடியும் பார்த்தபோது, கண்ணாடியில் தெரிந்த தன் முகத்தையே ராஜாராமன் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டு பின்னால் நிற்பதைக் கவனித்தாள்.

சகுந்தலாவின் முகம் வழக்கம்போல் நாணத்தால் சிவந்தது.மெல்லத் தன் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்.

"சகுந்தலா!" என்ற குரல் தேனருவிபோல் தன் செவியில் பாயுமென அவள் எதிர்பார்த்தாள்.

ஆனால்,அவனோ கண்ணாடியில் பார்த்த முகம் கண்டு திடுக்கிட்டு வந்த சுவடே தெரியாமல் மறைந்து விட்டான். அடுத்த ஆறு மாதங்களில் அவனுக்கும் மற்றொரு பெண்ணுக்கும் மிக விமரிசையாக அதே ஊரில் திருமணம் நடந்தது.

அதன் பிறகு ஐந்து ஆண்டுகள் சென்றன. எப்படிச் சென்றன என்று கேட்காதீர்கள்.

சகுந்தலாவைப் பார்க்கும் ஒவ்வொருவரும் திடீரென்று தங்கள் முகத்தைச் சுளித்துக்கொண்டால், அவள்தான் பாவம் என்ன செய்வாள்? கல்யாணம் நடப்பது இருக்கட்டும். ஏதாவது வேலைக்குச் சென்று பிழைக்கலாம் என்றால், மற்ற மனிதர்கள் முகங்களில் விழிக்காமல் எப்படி இருப்பது?

அவளுடைய வீட்டில் படத்தில் இருந்த காந்தி அவளைப் பார்த்துப் புன்னகை பூத்தார். தன்னுடைய தழும்பை அவரிடம் சுட்டிக்காட்டி ஆறுதல் அடைந்தாள், சகுந்தலா. நேரில் அவரைச் சந்திக்கும் பாக்கியம் கிடைத்தால் அவரிடம் அந்தத் தழும்பின் கதையைக் கூறினால், அவர் எவ்வளவு ஆனந்தப்படுவார்? ஆமாம், அவருக்கு மாத்திரந்தான் அதன் அருமை தெரியும். அதன் உயர்வு தெரியும்.

நாட்டுக்கு விடுதலை கிடைத்த அன்றைக்கும் அப்படியே ஆனந்தக் கண்ணீருடன் காந்தியடிகளின் படத்திற்கு முன்னால் நின்று கொண் டிருந்தாள், சகுந்தலா. அவளுடைய வீட்டு வாசலுக்கு முன்னால் ஓர் புதிய கார் வந்து நின்றது. வீடு தெரியாமல் யாராவது வந்திருப்பார்கள் என்று நினைத்தாள்.

காரிலிருந்து வாட்டசாட்டமாக ஓர் ஆண் அழகன் இறங்கி வந்தார். அவருடைய மீசை கருகருவென்று முறுக்கி விடப்பட்டிருந்தது. அவளுக்கோ அவளுடைய பெற்றோர்களுக்கோ ஒன்றுமே விளங்கவில்லை.

"நீங்கள் வந்து... " என்று இழுத்தார், அவள் தகப்பனார்.

"என் பெயர் அருணாசலம்.ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் இந்த ஊரில் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்சராக இருந்தேன். இப்பொழுது நான் சூப்பரிணடெண்டாக இருக்கிறேன்."

சகுந்தலாவின் தகப்பனாரின் கண்கள் சிவந்தன. தாயார் அவர் மேல் பாய்வதற்குப் போனாள். சகுந்தலா மெதுவாகக் கதவோரம் வந்து நின்று அவர்கள் பேசுவதைக் கவனித்தாள்.

பேசுவதையெல்லாம் பேசித் தீர்த்தார்கள், பெற்றவர்கள் இருவரும். "எதற்காக இங்கே வந்தீர்கள்? வெட்கமில்லை உங்களுக்கு?...வேண்டுமானால் எங்களையும் அப்படி அடித்துப் போட்டுவிட்டுப் போங்கள்!அவளைச் சுட்டுக் கொன்றிருக்கலாமே?...அவள் முகத்தைக் கொஞ்சம் பாருங்கள்!"

மறுமொழி பேசாமல் மௌனமாக இருந்தார் அருணாசலம். பிறகு மெதுவாகத் தம் தலையைத் தூக்கி " என்னுடைய கடமையை நான் செய்ததாகவே இப்போதும் நினைக்கிறேன்; அதைப்பற்றிப் பேசுவதற்காக நான் வரவில்லை; வேறொரு விஷயம் பேச வேண்டும்" எனறார்.

"உங்களிடம் பேசுவதற்கு என்ன விஷயம் இருக்கிறது?" என்று வெறுப்போடு கேட்டார் அவள் தகப்பனார்.

"என்னுடைய வேலை நேரம் முடிந்த பிறகு, நானே சாதாரண உடையில் பலமுறை உங்களுடைய பெண்ணை அப்போது ஆஸ்பத்திரியில் வந்து பார்த்திருக்கிறேன். அப்போதே நீங்கள் என்னைத் திட்டியதையும் தூற்றியதையும் காதாரக் கேட்டிருக்கிறேன். நான் அதற்காகக் கவலைப் படவில்லை. உங்கள் பெண்ணுக்காகக் கவலைப்பட்டேன்...."

சகுந்தலா மெதுவாக அந்த மனிதரின் முகத்தை அவருக்குத் தெரியாமல் கவனித்தாள். அவருடைய கண்கள் கலங்கியிருந்தன."அந்த ராஜாராமனுக்கும் உங்கள் பெண்ணுக்கும் கல்யாணம் நடக்கக்கூடுமென்று எதிர் பார்த்தேன். அப்படி நடந்திருந்தால் நான் வருத்தப்பட்டிருப்பேன்..."

"நீங்கள் ஏன் வருத்தப்படவேண்டும்?"

"சொல்கிறேன்; அதைச்சொல்வதற்குத்தான் வந்தேன்" என்று சொல்லிவிட்டுச் சிறிது நேரம் யோசனை செய்தார்.

"கல்யாணம் நடக்கவில்லை என்று தெரிந்தவுடன் நான் இங்கு வருவதற்குப் பலமுறை முயற்சி செய்தேன்.ஆனால் உங்களுடைய பெண்ணின் வெறுப்புக்கு ஆளாக நேரிடுமோ என்று தயங்கினேன். தேசபக்திக்கும் என்னுடைய கடமைக்கும் விரோதமென்று சகுந்தலா நினைக்கலாமல்லவா? தேசபக்தி இருந்ததால்தான் சுடுவதற்கு உத்தரவிருந்தும் சுட்டுக் கொல்லாமல் கலவரத்தைச் சமாளிக்க முடிந்தது."

"கலவரமென்று சொல்லாதீர்கள்!விடுதலைப் போரென்று சொல்லுங்கள்!" என்று தன்னையும் மறந்து கோபத்துடன், கூறிக்கொண்டு வெளியில் வந்தாள் சகுந்தலா.

"மன்னித்துக் கொள். நீ இங்குதான் இருக்கிறாயா?"

சகுந்தலாவை அவர் பார்த்த பார்வையில் ஆனந்தம் துள்ளியதே தவிர, அதில் அனுதாபமோ, வருத்தமோ, வேதனையோ சிறிதுகூட இல்லை. அவருடைய கண்களுக்கு சகுந்தலா எவ்விதக் குறைபாடுகளுமே இல்லாதவளாகத் தோன்றினாள். பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான், தன் முகத்தைக் கண்டவுடன் மற்றொரு முகமும் மலர்வதை முதல் முறையாக உணர்ந்தாள் அவள்.

அருணாசலம் நாணத்துடனும் அச்சத்தோடும் தலையைக் குனிந்து கொண்டு பேசலானார்:-

"எனக்கு இன்னும் கல்யாணம் நடக்கவில்லை. நீங்களும் உங்கள் பெண்ணும் சம்மதித்தால்....சகுந்தலாவை... நான்"

மற்ற மூவராலும் அவரவர்களுடைய செவிகளையே நம்ப முடியவில்லை.

திருமணத்திற்குப் பிறகு ஒருநாள் அருணாசலத்தின் கண்ணீர் சகுந்தலையின் நெற்றித் தழும்பின்மீது உதிர்ந்து அவள் கன்னத்தில் வழிந்தது. அன்புடன் அவருடைய கையைப் பற்றி அந்தத் தழும்பின்மீது பதித்துக் கொண்டு மெய் மறந்திருந்தாள், சகுந்தலா.

"சகுந்தலா! நீ அன்றைக்குக் குறுக்கே விழுந்து அடி வாங்கிக் கொண்டாயே, அது...அது...அவனைக் காப்பாற்றுவதற்கா? இல்லை..?"

"என்னுடைய சுய நினைவே எனக்கு அப்போது இல்லை. நான் யாரைக் காப்பாற்றவும் குறுக்கே வரவில்லை என்னுடைய நாட்டைக் காப்பாற்றுவதற்காக அடிபட்டுச் சாக நினைத்தேன்."

"உண்மையிலேயே நீ ஒரு தியாகி சகுந்தலா!"

"இல்லை; நீங்கள் தாம் தியாகி!.........அழகில்லாத என்னை..."

சகுந்தலா குரல் தழுதழுத்தது. சட்டென்று அவள் வாயைப் பொத்தினார், அருணாசலம். "அழகு உன் முகத்தில் இல்லை என்று யார் சொன்னார்கள்? உன்னுடைய முகத்தழகு என் கணகளுக்குத் தெரிந்தால் போதாதா? நீ முகத்திலும் அழகி; அகத்திலும் அழகி!"

இப்போது சொல்லுங்கள்: இந்த இருவரில் யாருடைய தியாகம் உயர்ந்ததென்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்? நாட்டுக்காக சகுந்தலா செய்த தியாகமா? அல்லது அவளுக்காக அருணாசலம் செய்த தியாகமா?
----------------

10. பித்தம் தெளிய மருந்து.

பைத்தியங்களுக்கென்றே தனியாக ஒரு வைத்தியசாலை வைத்து நடத்தும் டாக்டர் குருநாதனைப் பற்றிப் பொதுமக்களுக்கு அவ்வளவாகத் தெரியாது. பைத்தியங்களுக்கும் அவர்களைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் அவரை நன்றாகத் தெரியும். டாக்டருக்கு ஐம்பது வயதுக்குமேல் ஆகிவிட்டது. என்றாலும் அவரிடம் இளமை, உற்சாகம், உழைப்புத்திறன், நேர்மை இவ்வளவும் இருந்தன. மேல்நாட்டு வைத்தியம், சித்தம், ஆயுர்வேதம், யுனானி, மனோதத்துவம் இப்படிப் பலதுறைகளிலும் உள்ளவர்கள் எப்படிப் பைத்தியங்களுக்குச் சிகிச்சை செய்கிறார்கள் என்பதைத் தெரிந்துகொண்டு, நோயாளிகளுக்கு ஏற்ற முறையில் வைத்தியம் செய்து, வெற்றிமேல் வெற்றி பெற்றுக் கொண்டிருக்கிறார் அவர்.

வெற்றி பெருகப் பெருக அவருடைய ஆஸ்பத்திரியில் கூட்டமும் பெருகியது. எங்கிருந்தெல்லாமோ விதம் விதமான பைத்தியங்களை அவரிடம் கொண்டுவந்து சேர்த்தார்கள். பணமும் புகழும் பெருகின. பணத்தால் தமது மருத்துவ மனையின் வசதிகளைப் பெருக்கிக் கொண்டார். புகழைப்புறக்கணித்து ஒதுக்கித் தள்ளினார்.

ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்களுக்குச் சுயசிந்தனையைத் திருப்பிக் கொடுத்த அவர் புகழ் ஆசையையும் ஓர் அப்பட்டமான பைத்தியக்காரத்தனம் என்றே கருதினார். பணக்காரப் பைத்தியங்களைச் சேர்ந்த பலர் அவருக்கு விருந்துகள் நடத்தி, மாலைகள் போட்டு, பாராட்டுப் பத்திரங்களும் பரிசுகளும் கொடுப்பதற்குத் துடியாய்த் துடித்தார்கள்.

" இந்தப் பைத்தியக்கார வேலைகளையெல்லாம் என்னிடமே வைத்துக் கொள்ளாதீர்கள்! பணம் அதிகமாக இருந்தால் என்னுடைய ஆஸ்பத்திரிக்கு இன்னொரு அறை கட்டிக்கொடுத்துவிட்டுப் போய்ச் சேருஙகள்" என்று பதிலளிப்பார் அவர்.

பணம்,பெண்,புகழ்-இவைகளால் விளையும் பேராசைகளாலும் நிராசைகளாலுமே அதிகப்படியான பைத்தியங்கள் அங்கு கூடுகின்றன என்பதை அவர் அநுபவத்தால் கண்டவர்.

டாக்டரின் முக்கியமான நண்பர்களில் ஒருவர், உளநூல் பேராசிரியர் மாணிக்கம். உளநூல்களைப் படித்துவிட்டு வகுப்பில் பாடம் நடத்துவதோடு பேராசிரியர் தம்முடைய பணியை நிறுத்திக்கொள்ளவில்லை. மக்களின் உள்ளப் பண்புகளை அவர்களிடம் நெருங்கிப் பழகி ஆராய்ந்தார். டாக்டர் குருநாதன் போன்றவர்களிடம் விவாதித்தார். அவரே புதியதோர் நூல் எழுதுவதற்காகச் செய்திகளைத் திரட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

குருநாதனின் பைத்திய ஆஸ்பத்திரி அவருடைய ஆராய்ச்சிக்கு மிகவும் பயன்பட்டது. இரண்டு நண்பர்களுமே ஒருவரின் கூட்டுறவால் ஒருவர் பயன்பெற்று வந்தனர்.

அன்றைக்கு ஞாயிற்றுக்கிழமை. காலை நேரத்தில் வழக்கம் போல் வைத்தியசாலையின் தோட்டம் மலர்களோடும் இலைகளோடும் அழகாக விளங்கியது. தோட்டத்துக்குள் இருந்த மருத்துவமனைக் கட்டிடங்களைக் கழுவிச் சுத்தப்படுத்திக் கொணடிருந்தார்கள் பணியாட்கள்.

அபாயகரமான பைத்தியங்களை மட்டிலுமே அறைகளுக்குள் அடைத்து வைத்திருந்தார் டாக்டர். மற்றவர்களுக்கு அங்கே தோட்டத்திற்குள் உலவுவதற்கோ, சேஷ்டைகள் செய்வதற்கோ, சொற்பொழிவுகள் நிகழ்த்துவதற்கோ எல்லா உரிமைகளும் உண்டு. செடி கொடிகளைப் பிடுங்கித் தலைகீழாக சிலர் நட்டு வைத்ததிலிருந்து, அத்தகையவர் களைக் கண்காணிப்பதற்காகமட்டிலும் அங்கங்கே சில காவற்காரர்கள் இருந்தார்கள்.

பேராசிரியர் மாணிக்கம் மருத்துவ மனைக்குள் நுழைந்தபோது, காண்பதற்கரிய பல அபூர்வக் காட்சிகள் அவருக்கு வழியிலேயே காத்திருந்தன. ஒருவர் தலைகீழாக நின்று சிரசாசனம் பழகிக்கொண்டிருந்தார். இன்னொருவர் விளக்குக் கம்பத்தைப் பார்த்து அதனிடம் சினிமா வசனமும் சிங்காரப் பாட்டும் பாடிக்கொண்டிருந்தார்.

அடுத்தாற்போல் தென்பட்ட காட்சி ஒன்று பேராசிரியரை அதே இடத்தில் நிற்கச் செய்துவிட்டது. சிறியதோர் மரக் கிளையில் நாற்பது வயதுக்கு மேலான ஓர் பணக்காரப் பைத்தியம் தனது மிடுக்குப் பார்வையுடன் உட்கார்ந்திருந்தது. சில்க் சட்டை, ஜரிகை அங்கவஸ்திரம், தங்கச்சங்கிலி, விரல்களில் மோதிரங்கள் அவ்வளவும் அப்படியே அதனிடம் இருந்தன.அது மரத்தின் மேல் மட்டும் ஏறி உட்கார்ந்திரா விட்டால் அதைப் பைத்தியம் என்றே சொல்ல முடியாது.

மரக் கிளைக்கு அடியில் அதை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு நின்றன, இன்னும் சில பைத்தியங்கள். கிளையிலிருந்து குச்சி ஒன்றை ஒடித்து, அதனால் அடிமரத்தைத் தட்டிச் சத்தமுண்டாக்கி, கூட்டத்தின் கவனத்தைத் தன் பக்கம் அது திருப்பப் பார்த்தது.

"டப,டப,டப்...!பட,பட,பட்...! இதனால் சகலவிதமான ஜனங்களுக்கும் தெரிவிப்பது என்னவென்றால்... தெரிவித்துக்கொள்வது என்னவென்றால்..."

பேராசிரியரை அது உற்றுப் பார்த்துவிட்டு, "ஸார், நீங்களும் வந்து நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள்" என்று அழைத்தது. பேராசிரியருக்கு அந்தக் காட்சியைக் காண மிகவும் பரிதாபமாக இருந்தது.. என்றாலும் ஆராய்ச்சியில் ஈடுபாடு கொண்டவராதலால் அவரும் அருகில் நெருங்கிச் சென்றார்.

"மஹா ஜனங்களுக்கு நான் தெரிவித்துக் கொள்வது என்னவென்றால்,.......அந்த இன்ஸ்பெக்டர் எத்திராஜ் சொல்வது போல் நான் ஒரு 'பிராட்’ பேர்வழி இல்லை! ....நான் மகா...மகா....யோக்கியன்.நான் எப்படி மகா யோக்கியனாய் ஆனேன் தெரியுமா?........ஐந்தாவது வயதில் அரிச்சந்திர புராணம் படித்தேன். அப்போதே சத்தியம் தான் பேசுவது என்று சத்தியம் செய்துகொண்டேன்!"

கூட்டம் கை தட்டியது. பைத்தியம் ஜரிகை விசிறி மடிப்பால் முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு மேலே உளறியது:-

"ஆறாவது வயதில் ராமாயணம் படித்து ராமன் ஆனேன். எந்தப் பெண்ணையும் கண்ணெடுத்துப் பார்ப்பதில்லை என்று சத்தியம் செய்தேன்!... அப்புறம் ஏழாவது வயதில் கொடைவள்ளல் குமணன்! பத்தாவது வயதிற்குள் பத்தாயிரம் புத்தகம் படித்துப் பகவத் கீதையையும் கரைத்துக் குடித்தேன்!"

குபீர் என்று கூட்டத்தில் சிரிப்பொலி கேட்டது. உருட்டி விழித்துப் பார்த்தது உயரத்தில் உட்கார்ந்திருந்தது.

"சொல்லுங்க! சொல்லுங்க! அஞ்சாவது வயசிலே அரிச்சந்திர அவதாரம், ஆறாவதிலே ராமாவதாரம், இப்போ அனுமார் அவதாரம்.." "குறுக்கே பேசாதே!" என்று அதட்டிவிட்டு, தன்னுடைய பிறப்பு வளர்ப்பின் பிரதாபங்களை மேலும் மேலும் அள்ளிவிட்டுக் கொண்டிருந்தது அது.

"பகவத் கீதையில் உள்ள கர்ம காண்டத்தைப் படித்துவிட்டுத் தான் நான் கர்மயோகியானேன். நான் உழைத்துத் தொழில் செய்து, கடை வைத்துச் சம்பாதித்தேன்;...சத்தியமாய்ச் சொல்லுகிறேன்: என் பிள்ளை குட்டிகளின்மேல் ஆணையாகச் சொல்லுகிறேன்! தொழிலில் ஒரு திருட்டுப் புரட்டுக் கிடையாது! தில்லுமுல்லுக் கிடையாது! நான் 'பிராட்’ பேர்வழியில்லை; உத்தமன்; சத்தியவந்தன்;... மகா...மகா...மகா யோக்கியன்!"

"அரிச்சந்திர மகாராஜா! வாங்க, உங்களை டாக்டர் கூப்பிடுகிறார்" என்று சொல்லி, ஒரு ஆள் வந்து மரத்திலிருந்து அதை இறக்கிவிட்டுக் கூட்டிக்கொண்டு போனான்.

பேராசிரியர் யோசனையுடன் மெதுவாக நடந்தார். "இந்த மனிதனுக்கு எதனால் இப்படிச் சித்தப் பிரமை ஏற்பட்டிருக்கிறது?" என்ற கேள்வி அவர் உள்ளத்தில் எழுந்தது.

அவருடைய பேச்சுக்களின் சாரத்தைக் கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டு பார்த்தபோது, ஒரே ஒரு விஷயத்தைத் தான் அவர் பல வார்த்தைகளில், திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் என்பது தெரிந்தது. அவர் ஒரு மகா, மகா....மகா யோக்கியர்!

யோக்கியராக இருந்தவருக்கு அப்படி என்ன தொல்லை வந்துவிட்டது? யோக்கியர்களாக இருப்பவர்கள் யாரும் தங்கள் யோக்கியத் தன்மையைத் தம் பட்டம் அடித்துக் கொள்வதில்லையே! இவர் மட்டும் ஏன்?"

பேராசிரியர் மாணிக்கம் சிந்தனையுடன் நடந்தார்.

சிகிச்சை அறையில் டாக்டர் குருநாதன் அந்த நோயாளிக்கு ஊசி போட்டுவிட்டு வெளியில் வந்தார். மயக்கம் தெளிந்தவுடன் சில மருந்துகளை அவருக்குக் கொடுக்கும்படி நர்ஸிடம் கூறினார். பிறகு அவரது அவசர அலுவல்கள் முடிந்த பின்பு, இருவரும் தனி அறையில் உட்கார்ந்து பேசத் தொடங்கினார்கள்.

டாக்டர் அறை அழகோடும் குளுமையாகவும் இருந்தது. மெல்லிய திரைத் துணிகளும், குலுங்கிச் சிரிக்கும் பூந் தொட்டிகளும், மிருதுவான சோபாக்களும், அந்த அறையின் அழகில் ஓர் தனித் தன்மையைச் சுட்டிக் காட்டின. சன்னல்கள் வழியே தோட்டத்துக் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது.

"இந்த நோயாளியின் பேச்சுக்களை நானும் கேட்டுக் கொண்டிருந்து விட்டுத்தான் வருகிறேன்" என்று ஆரம்பித்தார் பேராசிரியர்.

"ஓ! இந்த அரிச்சந்திரனைப் பற்றிச் சொல்கிறீர்களா? இவர் பெயர் ராமச்சந்திரன்! சொத்து சுகம் ஒன்றிலும் குறைவில்லை.எல்லா வசதிகளும் எப்படியோ கிடைத்து விட்டன. மனிதர் உணர்ச்சி வசப்படாமல், உள்ளதை இனி மேலாவது நல்லபடியாக வளர்த்துக்கொண்டு வாழலாம். ஆனால்,பாவம் போலிப் பெருமை! பொய்க் கௌரவம்!"

"சத்தியவந்தன் என்று கூறிக்கொண்டாரே!"

டாக்டர் மெல்லச் சிரித்துவிட்டு,"கோளாறு இப்போது அந்த இடத்தில் தான் இருக்கிறது! சத்தியம் எங்கே இருக்கிறது? சத்தியம் எங்கே இருக்கிறது என்பதை அவருக்கே நாம் சுட்டிக்காட்ட முடியுமானால், பிறகு அவரது சித்தப் பிரமை தன்னால் நீங்கிவிடும்" என்றார்.

" நோயாளியின் வாழ்க்கையையும், அதன் சிக்கல்களையும் தெரிந்து கொள்ளாமல்தான் நான் வைத்தியத்தில் இறங்குவதில்லையே! வக்கீலிடமும் டாக்டரிடமும் உண்மையைச் சொல்லாதவர்கள் அவர்களுக்கே நன்மை செய்து கொள்வதில்லை. இந்த மனிதருடைய அந்தரங்கக் காரியதரிசியிடமிருந்து விவரங்களைத் தெரிந்துகொண்டேன்."

ஆராய்ச்சி மனத்தின் ஆவலுடன் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தார் பேராசிரியர். டாக்டர் பேசினார்.

'அண்டர் வோல்ட்' என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்கிறார்களே அந்தக்'கீழ் உலக'த்துடன் தொடர்புள்ள மனிதர் இவர்.

" கீழ் உலகமா?"

" ஆமாம், சாதாரணமாக மனிதர்களின் கண்ணொளி படாத ரகசிய உலகம் ஒன்று இருக்கிறதே, உங்களுக்குத் தெரியாதா? கௌரவக் குறைவான காரியங்களைச் செய்கிறவர்கள் பகிரங்கமாகவா செய்வார்கள்? ரகசியத்தில் தீமைகளைச் செய்துகொண்டு, பகிரங்கமாய்ப் பகழ் வேட்டையாடுகிறவர்கள் எங்கும்தான் இருக்கிறார்கள் அப்படிப்பட்டவர்களில் இவரும் ஒருவர்!"

"என்ன!" - அரிச்சந்திரன், ராமன், குமணன், தரும புத்திரன் எல்லோரும் பேராசிரியரின் நினைவுக்கு வந்தார்கள்.

"திருட்டுப் பொருள்களை உருமாற்றி மலிந்த விலையில் விற்கும் சிலர் இருக்கிறார்கள். பெரிய பெரிய நவரத்தினங்கள் கூட இவர்களிடம் கிடைப்பதுண்டு! - உலகத்தில் ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் ஒரு போலீஸ் காவல் வைக்க முடியுமா? ஆனால் கடவுள் என்னவோ அந்தப் போலீஸ் காவலை ஒவ்வொருவரிடத்திலும் வைத்துத்தான் இருக்கிறார்."

"இவருக்கு வந்து..." என்று டாக்டரிடம் கதையைக் கேட்டார் பேராசிரியர். "ஒரு முறை இவர் போலீசில் வசமாக அகப்பட்டுக் கொண்டார். சட்ட திட்டம் சாமர்த்தியங்கள் பலிக்கவில்லை. எல்லா விஷயங்களும் முடிவடைந்துவிட்டன. ஆனால் இவரை மட்டிலும் அந்த வரட்டுப் பெருமை விடவில்லை. வருகிறவர்கள் போகிறவர்களிடமெல்லாம் தாம் அரிச்சந்திர னுக்கு வாரிசு, தர்மபுத்திரருக்குத் தமையன் என்று சொல் லிக்கொண்டிருந்தாராம். பலன் ? ...பாவம்!"

"குணப்படுத்த முடியும் என்று நம்புகிறீர்களா?"

"மருந்தால் மட்டும் முடியுமென்று நான் சொல்லவில்லை; கடவுளும் கைகொடுக்க வேண்டும். கடவுள் கை கொடுக்கும் போது அந்த மனிதரும் கை நீட்டி அதைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும்."

பேராசிரியருக்குத் தெளிவாகப் புரியவில்லை. "மத்தி யானம் சாப்பிட்டுவிட்டு, நாம் இருவருமே அவரிடம் பேசிப் பார்ப்போம்" என்றார் டாக்டர்.

மதியச் சாப்பாடு டாக்டரின் வீட்டிலேயே முடிந்தது. சிறிது நேரம் இருவரும் இளைப்பாறினார்கள். பிறகு பேரா சிரியருடன் தம்முடைய அலுவல் அறைக்கு வந்து, அந்த நோயாளியையும் அழைத்து வரச் செய்தார் டாக்டர்.

அவர் வருவதற்கு முன்பே அவருடைய குரல் அறைக் குள் நுழைந்தது : -

"அநியாயம் ஸார்! அக்கிரமம் ஸார்!...அந்த இன்ஸ் பெக்டர் எத்திராஜை நம்பாதீர்கள் ஸார்! என்னுடைய கௌரவம் என்ன, பெருமை என்ன....என்னைப் போய்......"

"மிஸ்டர், ராமச்சந்திரன், இப்படி உட்காருங்கள்" என்றார் டாக்டர். "நீங்கள் இங்கே வந்து எவ்வளவு வரு டங்கள் ஆகின்றன தெரியுமா?"

ராமச்சந்திரன் விழித்தார். அங்கு வந்து ஒரு வாரம் கூட ஆகவில்லை என்று அவருக்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை. முற்பகலில் டாக்டர் வேறு ஊசி போட்டிருந்ததால், பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டதாகத் தோன்றியது.

"ஆறு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன! அதற்குள் உலகத்தில் ஒரு பெரிய யுத்தம் வந்து, உலகமே தலைகீழாக மாறிப்போய் விட்டது. சாஸ்திரம், புராணம், சட்டதிட்டங்கள் எல் லாமே மாறிவிட்டன."

"ஓ! அப்படியா.... இருக்கும், இருக்கும்!" என்றார் நோயாளி.

"அரிச்சந்திரன், ராமன், தர்மன் இவர்களுக்கெல்லாம், பிழைக்கத் தெரியாத அப்பாவிகள் என்று இப்போது பெயர். சத்தியத்தைக் காப்பாற்ற எவனாவது தன் மனைவியை அடிமையாக விற்பானா? அவனுடைய சரித்திரத்தைப் படிப் பவர்களுக்கு இப்போதெல்லாம் ஐந்து வருட ஜெயில் தண் டனை!"

"உண்மையாகவா?"

"எல்லாமே தலைகீழ் என்கிறேன். நம்ப மாட்டீர்கள் போலிருக்கிறதே!- முன்பெல்லாம் பஞ்சமா பாதகம் என்று சொல்வார்களே, அதை யெல்லாம் திறமையோடு செய்கிற வர்களுக்குத் தான் இப்போது நாட்டிலே நல்ல பெயர்!"

முதன் முறையாகப் புன்சிரிப்புச் சிரித்தார் நோயாளி.

"ஒவ்வொரு கெட்ட காரியத்தையும் செய்வதற்கு எவ் வளவு சாமர்த்தியம், உழைப்பு, கவனம் வேண்டியிருக்கிறது? உண்மையை எல்லோரும் சாதாரணமாய்ச் சொல்லி விடலாம். பொய் சொல்லுவதற்குத்தானே தகுதியும் திறமையும் வேண்டும்! ஒரு பொய்யை நிரூபிக்க ஒன்பது பொய் தேவைப் படுகிறதல்லவா? ஒன்பது பொய்களையும் முன்னுக்குப் பின் முரணாகச் சொல்லித் தொலைக்கக் கூடாது. அதில் எவ்வளவு சிரமங்கள் இருக்கின்றன!"

"டாக்டர் ஸார்! என்னுடைய அருமை உங்கள் ஒரு வருக்குத் தான் தெரிகிறது" என்று மகிழ்ச்சியோடு கூறினார் ராமச்சந்திரன்.

"என்னை விட இவருக்குத்தான் அதிகம் தெரியும்!" என்று பேராசிரியர் மாணிக்கத்தச் சுட்டிக் காட்டினார் டாக்டர். "இவர் உள நூல் பேராசிரியர். உங்கள் முகத்தை ஒரே ஒரு நிமிஷம் உற்றுப் பார்த்தால் போதும். உங்களுடைய எல்லா ரகசியங்களையும் உங்களிடமே சொல்லிவிடுவார்."

பயத்துடன் அவரைத் திரும்பிப் பார்த்தார் நோயாளி.

"பயப்படாதீர்கள்! வாழ்க்கையில் முன்னேறுவதற்கு பொய், களவு, சூது முதலிய எல்லா விஷயங்களையும் திறமை யோடு கையாளுவது எப்படி என்ற அனுபவங்களை இப்போது நாட்டு மக்கள் தெரிந்துகொள்ளத் துடியாய்த் துடிக்கிறார் கள். சிறந்த அனுபவங்களை வெளியிடுபவர்களுக்கு ஓர் பெரிய பரிசு கொடுக்கப் போகிறார்களாம்! 'நோபல்' பரிசை விடப் பெரிய பரிசு!- நீங்கள் விரும்பினால் உங்களுக்கு இவரே அந்தப் பரிசை வாங்கிக் கொடுத்துவிடுவார்."

"ஸார், ஸார், குறித்துக் கொள்ளுங்கள் ஸார்! இப் போதே சொல்கிறேன், குறித்துக் கொள்ளுங்கள் ஸார்!.. அதையெல்லாம் எப்படி எங்கே நான் கற்றுக்கொண்டேன், அதற்காக நான் எவ்வளவு சிரமப்பட்டேன் என்பதையெல் லாம்..."

"சொல்லுங்கள்!" என்று குறித்துக்கொள்ளத் தொடங் கினார் பேராசிரியர்.

புகழ் ஆசையால் தூண்டப் பட்ட மனிதர், தம்முடைய ரகசியச் செயல்களின் பிரதாபங்களைச் சுவையோடு வர்ணித் துக்கொண்டு போனார். உளநூல் ஆசிரியரின் உள்ளம் தனக்குள்ளே மிகவும் வேதனை அடையத் தொடங்கியது. அப்பாவி மக்களின் வாழ்க்கையில் அவரால் ஏற்பட்டிருந்த துன்பங் களை நினைத்துப் பார்க்கவே அவர் நெஞ்சு நடுங்கியது.

இடையிடையே, அவரால் ஏமாற்றப்பட்டவர்கள் எப் படிப்பட்ட கொடுமைக்குள்ளாகி யிருப்பார்கள் என்று அவரையே கேட்டார் பேராசிரியர். கேள்விகளுக்குப் பதி லளிக்கத் தொடங்கியபோதுதான், அவர் பாடு பெரும் பாடாகப் போய்விட்டது.

விவரங்களைச் சொல்லிவரத் துவங்கிய நேரத்திலிருந்து சொல்லி முடியும் நேரத்திற்குள்ளாகவே அந்த மனிதரிடம் சிறிது சிறிதாக மாறுதல்கள் தெரிந்தன. ராமச்சந்திரனின் கண்களில் புத்தொளி மலரத் தொடங்கியது; சொற்களில் தடுமாற்றமில்லை; புத்தி சுவாதீனமுள்ளவராக அவர் மாறிக் கொண்டு வந்தார்.

தொடங்கிய பேச்சு முடிவதற்குள் அவருடைய குரல் தழுதழுத்தது. கண்களில் நீர் பெருகியது. அவர் விம்மி னார்; விக்கினார்; தேம்பித் தேம்பி அழுதார்.

அவருடைய மன அழுக்கெல்லாம் கண்ணீரில் கரைந்து உருகிவருவதை வியப்போடு கவனித்த பேராசிரியருக்கு இப் போது பெருமிதம் உண்டாயிற்று.

"ராமச்சந்திரன்! உங்களுக்குக் குணமாகிவிட்டது, ராமச்சந்திரன்!" என்றார் டாக்டர். இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே மெதுவாக அருகில் இருந்த ஓர் மின்விசையை அழுத்தினார்

இனியதோர் பாடல் உருக்கமான குரலில் ஒலிக்கத் தொடங்கியது.

"பித்தம் தெளிய மருந்தொன் றிருக்குதாம் சத்தியமென்றுள்ளே! சத்தியமென்றுள்ளே!"
ராமச்சந்திரனுடைய கரங்களிரண்டும் குவிந்தன.மாலை மாலையாகக் கண்ணீர் வடித்தார் அவர்.

பேராசிரியருக்கு ஏதோ ஒரு விசித்திர உலகத்தில் இருப் பதுபோல் தோன்றியது.

"உலகத்தையே மனிதன் ஏமாற்றி விடலாம். ஆனால் அவனுடைய உள்ளத்துக்குள் ஒளிந்திருக்கும் சத்தியமூர்த்தி யான ஒரே ஒருவனை மட்டும் அவனால் ஏமாற்ற முடியாது. அவனையே ஏமாற்ற நினைக்கும்போதுதான் உமக்குச் சித்தம் கலங்கிவிட்டது. ஆனால் அவன் கருணை வடிவானவன்; எதையும் மன்னிக்கக் கூடியவன்!"

குனிந்த தலை நிமிராமல் அறையை விட்டு நடந்தார் ராமச்சந்திரன்.

-----------------

11. கலியபெருமாளின் கனவு

கலியபெருமாள் பிறந்து வளர்ந்தது தஞ்சாவூர் மாவட்டத்திலுள்ள ஒரு கிராமம். அவனுடைய கல்லூரிப் படிப்பு நடந்த இடம் திருச்சி. இப்போது அவன் கலைக் கோட்டையான பட்டணத்தை முற்றுகை இடுவதற்கு எழும்பூரை நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கிறான்.

பி.ஏ. பரீட்சை முடிந்தது. விடுமுறையும் விட்டுவிட்டார்கள். வட இந்தியாவுக்குத் தன் நண்பர்களுடன் புறப்படுவதாக வீட்டில் ஒரு பொய்யைச் செல்லிவிட்டுப் பை நிறையப் பணம் எடுத்துக்கொண்டு அவன் இந்தத் தலைநகர யாத்திரையைத் தொடங்கியிருக்கிறான். தலைநகரம் அவனைப் பொறுத்தமட்டில் கலைநகரம்.

எழும்பூர் ரயிலடியில் இறங்கி அவன் விழித்த விழிப்பைக் கண்டுவிட்டு, முன்பின் தெரியாத ஓட்டல் தரகர் ஒருவர், நெடுநாள் பழகியவர்போல் அவனிடம் நெருங்கினார். அவனுக்காகவே காத்திருப்பவர்போல் தேன் சொட்டப் பேசினார். அவன் சார்பில் கூலியாட்களை அதட்டிப் பெட்டி படுக்கையைத் தூக்கிக்கொள்ளச் செய்தார். வெளியில் நின்று கொண்டிருந்த 'டாக்ஸி'யில் ஏறிக்கொண்டு அவர்கள் இருவரும் ஓட்டலுக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள்.

ஓட்டலில் சாப்பாடும் உண்டு;தங்குவதற்கு அறையும் உண்டு; ஏவலுக்கு ஆளும் உண்டு.

புது மாப்பிள்ளைக்கு நடக்க வேண்டிய உபசாரங்கள் அங்கே அவனுக்கு நடந்தன.காலைக் காப்பி, குளிப்பதற்க வெந்நீர், பிறகு பலகாரம், அடுத்தாற்போல் பத்திரிகை இவை யாவும் அவன் கேட்காமலே அவனுக்குக் கிடைத்தன. ஏற்கெனவே அவன் ஓட்டல் வசதிகளைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டிருந்ததால் அவனுக்கு வியப்பொன்றும் ஏற்படவில்லை.

செய்தித்தாளை அகலமாகப் பிரித்து வைத்துக்கொண்டு படிக்கத் தொடங்கினான் கலியபெருமாள். அவனுக்குப் பிடித்தமான தினசரி அது.கலியபெருமாளிடம் இப்போது எதையும் ஆழ்ந்து படிக்கும் வழக்கமில்லை. அகலமாகப் படித்தே பழகி விட்டவன் அவன்.

'நாட்டு நடப்பில்' நாட்டம் செலுத்தியது அவன் மனம். கொலை வழக்கு, கள்ளச் சாராயம், நடுத்தெருச் சோரம், பருத்திச் சூதாட்டம், பொய் புனைசுருட்டு இவையே அவனுக்குப் பிடித்தமான நாட்டு நடப்புக்கள். முற்காலத்திலிருந்த 'மூடர்கள்' இவைகளுக்குப் பஞ்சமா பாதகங்கள் என்று பெயர் வைத்திருந்தார்கள். இந்தக்காலத்து இளம் அறிவாளிகளின் கருத்துக்கு அவை உணவாகப் போகின்றன என்று அவர்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?

அடுத்தாற்போல் அவனைக் கவர்வது சினிமாச் செய்தி. அதற்கும் அடுத்தாற்போல் கட்சி அரசியல் சண்டை. இவர் அவரை இன்றைக்கு எப்படித் திட்டினார், அவர் இவரை எப்படித் திருப்பித் திட்டினார் என்ற விஷயங்கள்.

ஓட்டல் மானேஜர் ஒரு நோட்டுப் புத்தகமும் கையுமாக அவனிடம் வந்து சேர்ந்தார்.செய்தித்தாளில் 'இந்திய எல்லையில் சீனத்துருப்புக்கள்' என்ற பகுதியை ஒதுக்கித தள்ளிவிட்டுக் குமார் குந்தளா என்ற எஸ்ட்ரா நடிகையின் அந்தரங்க வாழ்க்கையாகிய 'நாட்டு நடப்புக்குள்' அவன் அப்போது புகுந்து கொண்டிருந்தான். செய்தித்தாளும், சீனத் துருப்புக்களுக்குக் கொடுக்காத மகத்துவத்தைக் குமாரி குந்தளாவுக்குக் கொடுத்து, அவளுக்காக அரைப் பக்கத்தையும் ஒதுக்கியிருந்தது.

ஓட்டல் மானேஜர் நடுத்தர வயதும் முதல்தர உடம்புமாக முறுக்கிவிட்ட மீசையுடன் காமா பயில்வானின் தம்பிபோல் இருந்தார். அகலமான நெற்றி, மல் ஜிப்பா, மல் வேஷ்டி, மூக்குக் கண்ணாடி அவருக்கு.

பையனை ஒருமுறை உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரையில் ஏற இறங்கப் பார்த்தார். ஓட்டலுக்கு வருகிறவர்களை எடை போட்டுப் பழகிப் போன கண்கள் அவருடைய கண்கள்.

பையனுக்கோ ஒல்லியான உடம்பு, திலீப் குமார் கிராப்பு, நறுக்கு மீசை, ஜாக்கெட் துணியில் மேல் சட்டை, தொள தொளத்த பைஜாமா, விலை உயர்ந்த சென்ட் மணமும் சிகரெட் மணமும் அவனைச் சுற்றி வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. 'புள்ளி சுமாரான புள்ளி தான்' என்று தமக்குள் புள்ளி போட்டுக் கொண்டார் மானேஜர்.

மெல்லக் கனைத்துத் தம் வருகையை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு, "எவ்வளவு நாட்களுக்குப் பட்டணத்திலே தங்கறதா உத்தேசமோ?" என்று குழைவுடன் ஆரம்பித்தார் அவர்.

குமாரி குந்தளாவிடம் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த மனத்தை வெட்டிவிடத் துணிந்த அவரைச் சற்றுக் கடுப்புடன் பார்த்துவிட்டு, "எதுக்காக இதையெல்லாம் கேக்கிறீங்க?" என்றான் கலியபெருமாள்.

"இல்லே, உங்க சொந்த ஊர், நீங்கே இங்கே வந்த காரணம், நீங்க எத்தனை நாள் இங்கே தங்கப் போறீங்கங்கற விஷயம் இதையெல்லாம் நான் குறிச்சுக்கணும். அதனாலே கேட்டேன்."

பையன் யோசனை செய்தான். அவன் பட்டணத்துக்குப் புதியவன். ஓட்டலுக்குப் புதியவன். கேள்வி ஞானத்தால் மட்டும் விவரம் தெரிந்துகொண்டு வந்திருக்கிறான்.

"நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ,அதை நாங்க எழுதிக்கிறோம்" என்றார் மானேஜர், அவனுடைய யோசனையைப் பார்த்துவிட்டு. "உண்மையைத்தான் சொல்லணும்கிறது இல்லை; நீங்க சொல்றதுதான் எங்களுக்கு உண்மை" என்று மறைமுகமாக அவர் சொல்வது போலிருந்தது.

அதை அவன் புரிந்து கொள்ளாமல்,"எத்தனை நாட்கள் இருக்கப்போறேன்னு எனக்கே தெரியாது" என்றான். பிறகு "ஏன், இவ்வளவு நாட்கள்தான் தங்கலாம்னு எதுவும் கட்டாயம் உண்டோ?" என்று கேட்டான்.

"சே! இதை உங்க சொந்த வீடுமாதிரி நினைச்சுக்குங்க. ஒரு நாளைக்கு அஞ்சு ரூபாய் அறை வாடகை. காப்பி, சாப்பாடு, வெந்நீர், தயிர் இதல்லாம் தனிச்செலவு. நீங்க நிரந்தரமா இங்கேயே தங்கலாம். ஆமாம் வந்த வேலை என்னான்னு சொல்றீங்களா?"

"ஒரு வேலையா இருந்தால் சொல்லலாம். எனக்கு எத்தனையோ வேலைகள். சினிமா, சங்கீதம், அரசியல், பேச்சு, எழுத்து, சித்திரம்..."

'ஓ! சகல கலாவல்லவர் போலிருக்கு!' என்று தமக்குள் சொல்லிக்கொண்டு, "அப்படீன்னா, 'கலைப்பணி'ன்னு நோட்டிலே எழுதிக்கவா?"

"ஆமாம், கலைத்தொண்டுதான் என் வாழ்க்கை இலட்சியம். அதுக்காக என் உடல்,பொருள், ஆவி எல்லாத்தையும் கொடுக்கறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன். பட்டணத்திலேதான் அதுக்கெல்லாம் இடமிருக்கு!"

"தெரியாமலா'கெட்டும் பட்டணம் சேர்'னு சொன்னான்?..அட்வான்ஸ் ஒரு நூறு ரூபா தர்றீங்களா?" என்றார் மானேஜர்.

நூறு ரூபாய் நோட்டை எடுத்து அலட்சியமாக மானேஜரிடம் நீட்டினான் கலியபெருமாள். அதை அவர் வெளிச்சத்தில் பிடித்து நீரோட்டம் பார்த்துவிட்டு, நல்ல நோட்டுத்தான் என்று தெரிந்துகொண்ட பிறகு அவனுக்கு ரசீது கொடுத்தார்.

" இன்னும் உங்களுக்கு என்னென்ன வசதி வேணுமோ, கேளுங்க. உங்களைப் பார்த்தால் பெரிய இடத்துப் பிள்ளை போலத் தோணுது. எங்களாலே முடிஞ்ச உதவிகளை யெல்லாம் செய்யக் காத்துக் கிட்டிருக்கோம்."

"முதல்லே நான் ஊரைச் சுத்திப் பார்க்கணும். யார் யார் எங்கெங்கே இருக்காங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கறத்துக்கே ஒருவாரம் ஆகும். அது வரையிலே ஒரு பையனை எனக்குத் துணையாக அனுப்பி வைச்சிங்கன்னா, அதுதன் பெரிய உதவி."

சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் ஓர் இருபது வயது இளைஞனுடன் திரும்பி வந்தார் மானேஜர். குப்பத்து இளைஞனாக இருந்தாலும் அவன் வெளுப்பான சட்டையும் சராயும் போட்டுக் கொண்டிருந்தான். "பையன் யோக்கியமான பையன்; நீங்கள் இவனை நம்பலாம்" என்று சொல்லிவிட்டு, அவனிடம் திரும்பி, "டேய், மன்னார்! ஐயாவை நீ கவனிச்சுக்க; அவர் உன்னை கவனிச்சுக்குவார். தெரிஞ்சுதா?" என்றார். " ஆமாம், கொண்டு போய் நீ பாட்டுக்குத் தப்புத் தண்டாவிலே மாட்டி விடாதே!"

" என்னங்க, இது! சாமியைப் பார்த்தா நல்லவரு மாதிரித் தோணுது. நான் அப்படியெல்லாம் செய்வேனுங்களா?"

அன்றிலிருந்து கலியபெருமாள் பட்டணத்துக்குள் மணிக்கு இருபது முப்பது மைல் வேகத்தில் சுற்றத் தொடங்கினான். 'டாக்ஸியின் மீட்டர்' சுற்றிய வண்ணமாகவே இருந்தது. தார் ரோட்டில், காற்றில் பறப்பதுபோல் காரில் போவதில் ஓர் ஆனந்தம் இருகத்தான் செய்கிறது. குளிர்ந்த காற்றுள்ள சினிமாக் கொட்டகைகளில் உட்கார்ந்து படம் பார்ப்பதிலும், திறந்த மாடியுள்ள ஓட்டல்களில் உட்கார்ந்து பலகாரம் சாப்பிடுவதிலும் வரிசை வரிசையாகப் பங்களாக்கள், கார்கள், பெண்களை வேடிக்கைப் பார்ப்பதிலும் அந்த ஆனந்தம் அதிகரிக்கத்தான் செய்கிறது.

கலிய பெருமாளின் தகப்பனார் நெற்றி வேர்வை நிலத்தில் விழப் பாடுபட்டுப் பணம் சேர்த்த மிராசுதார். தாமும் உழைத்தார்; வேலையாட்களையும் விரட்டி வேலை வாங் கினார்; நியாய விலைக்கும் நெல்லை விற்றார்.

அவருடைய மூத்த பிள்ளைக்குச் சேலத்தில் ஜவுளி வியாபாரம். அதுவும் நன்றாகத்தான் நடந்தது.

அவருடைய அடுத்த பிள்ளை ஏதோ ஒரு ஊரில் டாக்டராக இருந்தான். தொழிலையும் கவனித்துக்கொண்டு அவன் புதிய மருத்துவ ஆராய்ச்சிகளையும் செய்து வந்தான். அவனுக்கு அவன் இருந்த வட்டாரத்தில் நல்ல பெயர்.

அவருடைய மூன்றாவது பிள்ளைதான் கலியபெருமாள். எல்லோருக்கும் செல்லப் பிள்ளை அவன்.

பள்ளிப் படிப்பு முடிந்தவுடன் அவனைக் கல்லூரிக்குள் தள்ளி விடுவதற்கு அரும்பாடு பட்டார் அவனுடைய தகப்பனார். பிடிக்காதவர்களையெல்லாம் பிடித்து, கெஞ்சாதவர்களிடமெல்லாம் கெஞ்சி, கிடைக்காத இடத்தைக் கிடைக்கச் செய்தார்.

ஆரம்பத்தில் படிப்பில் சுறுசுறுப்பு ஏற்பட்டது. பிறகு அது படுத்துக்கொண்டது. கல்லூரி நாடகங்கள், பேச்சுப் போட்டிகள், கலை நிகழ்ச்சிகள், இவற்றில் நாட்டம் கொள்ளலானான். படிப்பையும் கவனித்துக்கொண்டு மற்ற விஷயங்களையும் கவனிப்பதற்கு அவனுக்கு நேரம் இருந்தது. நேரம் இருந்தால் போதுமா? மனம் வேண்டாமா?

அவனுடைய வகுப்பில் பாடப் புத்தகங்களை மட்டும் அரித்துத் தின்னும் கரையான் கூட்டத்தாரும் இருந்தார்கள். கல்வி அறிவையும் பொது அறிவையும் வளர்த்துக்கொண்ட புத்திசாலிகளும் இருந்தார்கள். 'படிப்பதே பாவம்! வகுப்பில் கவனிப்பதே குற்றம்!கல்லூரியே சிறைச்சாலை!' என்று நினைக்கிற பிறவி மேதைகளும் சிலர் இருந்தார்கள்.

பெற்றோரை முட்டாள்களென்று நினைத்த இந்தப் பிறவி மேதைகளின் வட்டத்துக்குள் கலியபெருமாள் எப்படியோ அகப்பட்டுக்கொண்டான். பாடப் புத்தகங்கள் பரிதாபத்துக்குரிய பொருள்களாகி விட்டன. நாட்டு நடப்பைப் பற்றியும் கலைப் பணியைப் பற்றியுமே அவனுக்கு இரவு பகல் எந்த நேரமும் சிநதனை.

'நாட்டு நடப்பெ'ன்றால் கலியபெருமாளின் அகராதியில் கோர்ட்டு நடப்புகளும் கட்சி அரசியல் விவகாரங்களும்தான் ஆகும்.

'கலைப் பணி' என்றால் சினிமாவில் நடிப்பது, பாடுவது அதற்கு எழுதுவது முதலிய வேலைகளாகும்.

"தோன்றிற் புகழொடு தோன்றுக!" என்று வள்ளுவப் பெருந்தகை சொல்லியிருக்கிறார் அல்லவா? நாட்டுக்கு நல்ல பணிகள் பல செய்ய வேண்டுமென்றால், அதற்கு முதலில் புகழ்வேண்டும். புகழ் பெறுவது எப்படி? அவன் ஒரே சமயத்தில் ஒரே ஒரு வழியில் புகழ் தேட முனைந்திருந்தாலும் அதில் பொருள் உண்டு. ஆனால் கலியபெருமாளோ திரைப் படத்தில் பற்பல வேடங்களில் நடிக்கவும் விரும்பினான்; மேடையேறிச் சொற்போர் நடத்தவும் விரும்பினான்; காவியம் எழுத நினைத்தான்; ஓவியம் தீட்டத் துடித்தான்; தேர்தலுக்கு நின்று அமைச்சராகி நாடாளவும் ஆசைப் பட்டான்!

பரீட்சையின் வினாத் தாள்களைத தயாரித்தவர்கள் நாட்டுப் நடப்பைச் சிறிதும் அறியாத கொள்கையற்றவர்கள். பாடப் புத்தகங்களிலிருந்தே அநாவசியமாகக் கேள்விகளைக் கேட்டு வைத்திருந்தார்கள். கொள்கை இல்லாமல்தானே இந்த நாட்டில் நூற்றுக்கணக்கான கல்லூரிகள் தோன்றியிருக்கின்றன? விவசாயம், பொறி இயல், மருத்துவம், கணிதம், இலக்கியம் இவையெல்லாம் கொள்கைக்குரிய கல்வியாகுமா என்ன! இவற்றைப் பற்றிய அறிவை வளர்த்துக் கொள்வதால் இந்த நாடு உருப்படப் போகிறதா, என்ன!

ஆகவே தான் தேர்வின் முடிவு கொடுத்த அதிர்ச்சி தாங்காமல், கலை என்ற பொன்னாடையைப் போர்த்திக்கொண்டு புகழ் பெறுவதற்காக, அவன் தமிழ் நாட்டின் தலைநகரமான கலை நகரத்துக்கு வந்து சேர்ந்து விட்டான்.

முதல் வாரம் பளபளப்பும் மினுமினுப்பும், கண் கூசும் வெளிச்சமும், காதடைக்கும் சத்தமும் நிறைந்த சென்னை மாநகரத்தைச் சுற்றிப்பார்ப்பதில் கழிந்தது. குபேர பட்டணம் என்று கதையில் வருகிற பட்டணம் இதன் ஒரு தெருவுக்கு உறை போடக் காணுமா? கார் போகிற வேகத்தில், உட்கார்ந்திருக்கும் 'ஸீட்'டை விட உயரத்தில் இருந்த பொருள்களே கண்ணுக்குத் தெரிந்தன.

இரண்டாவது வாரம் கலைப் பிரமுகர்களைச் சந்திப்பதில் கழிந்தது. காருக்குக் காசு அதிகமானாலும் முதல் வாரத்துப் பழக்கம் அடுத்த வாரமும் அவனை விட்டு விடவில்லை.

மூன்றாவது வாரம் ஆட்டோ ரிக்‌ஷா, சைக்கிள் ரிக்‌ஷா, மனித வாகனம். நான்காவது வாரம் நடை. வெளியில் வேலையுமில்லை' அவனுக்குப் போவதற்கு மனமும் இல்லை. அவனுடைய அபிமான நடிக நட்சத்திரங்களைப் பேட்டி காண்பதற்குள் அவன் பாடு பெரும் பாடாகிவிட்டது. வீட்டுக்குப் போனபோது ஸ்டூடியோவுக்குப் போயிருந்தார்கள். ஸ்டூடியோவுக்குப் போனபோது வீட்டில் இருந்தார்கள். சில சமயங்களில் வீட்டுக்குள்ளும் நுழைய முடியவில்லை; ஸ்டுடியோவுக்கும் அநுமதி கிடைக்கவில்லை. எப்படியோ ஒருவரைச் சந்தித்து, "நீங்கள் எப்படி இந்தத் துறையில் புகழ் பெற்றீங்க?" என்று கேட்டான். "புகழாவது, மண்ணாங்கட்டியாவது! அஞ்சாவது வயதிலே நாடக மேடையிலே வாத்தியார்கிட்ட வாங்கின அடியை நினைச்சா இன்னும் பயமா இருக்குது. நடிக்கச் சொல்லி அவர் படுத்தின் பாடு ரொம்ப அதிகம். அப்ப அவர் மேலே எனக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. இப்ப நான் அவரை நினைக்காத நாள் இல்லை. பத்துப் பதினைந்து வருஷங்களுக்கு முந்தி நல்ல துணி ஏது? சோறேது? புகழைப் பத்திப் பேச வந்திட்டீங்களே!"

"எனக்கும் உங்களைப் போல் நடிக்கணும்னு ஆசையாக இருக்கு, ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைச்சால்....." "ஆசைப்படறது நல்லதுதான். ஆனால் இந்த நாட்டிலே வீட்டுக்கொரு பிள்ளை நடிக்கணும்னு ஆசைப்பட்டால், நான் யாருக்குத்தான் சந்தர்ப்பம் வாங்கிக்கொடுக்கிறது? ஏற்கனவே நடிச்சு அநுபவப்பட்டவங்க ஆயிரக்கணக்கான பேர்கள் சந்தர்ப்பம் கிடைக்காமல் கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டிருக்காங்க, தெரியுமா?"

அப்போதே நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் வெளியில் காத்துக் கொண்டிருப்பதும் தன்னைப் போலவே அவர்களும் சென்னைக்கு வந்தவர்கள் என்பதும் அவனுக்குத் தெரிந்தது.

அப்போதே நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் வெளியில் காத்துக் கொண்டிருப்பதும் தன்னைப் போலவே அவர்களும் சென்னைக்கு வந்தவர்கள் என்பதும் அவனுக்குத் தெரிந்தது.

அடுத்தாற்போல் புகழுக்குரிய அரசியல் கட்சித் தலைவர்களைப் பேட்டி காண்பதற்காக முயற்சி செய்தான். பலர் ஊரில் இல்லை. வரப்போகும் பொதுத்தேர்தலுக்குப் பணம் தேடுவதற்காகவும் ஆதரவு தேடுவதற்காகவும் அவர்கள் வெளியூர்களுக்குப் போயிருந்தார்கள்.

பார்க்க முடிந்த ஒருவரிடம் தனக்கு நன்றாக மேடையில் பேசத் தெரியும் என்றும் நாட்டுப் பணிசெய்வதற்கு வாய்ப்பளிக்க வேண்டுமென்றும் அவன் கேட்டுக்கொண்டான்.

"மேடையிலே பேசற நாட்டுப் பணி இப்ப போதாது, தம்பி!" என்றார் அவர். "வரப் போகிற தேர்தலிலே உன்னோட வட்டாரத்திலே நீ நம்ப கட்சிக்காக பாடுபடு. உன்னோட உழைப்பைப் பார்த்திட்டுப் பின்னாலே யோசிப்போம்"என்றார்.

இன்னும் பல இடங்களுக்குப் போய்ச் சலிப்பு ஏற்பட்ட பிறகு,'சும்மா இவரையுந் தான் பார்ப்போமே!' என்ற எண்ணத்துடன் ஒரு எழுத்தாளரைப் போய்ப் பார்த்தான். அவர் புகழுக்கு உரியவரே தவிர பொருளுக்கு உரியவரல்ல. தன் தகப்பனாரிடம் பொருள் இருந்ததால், புகழ் கிடைத்தால் போதுமென்று நினைத்தான் கலியபெருமாள்.

அவன் போய்ச் சேர்ந்த நேரத்தில் அவர் கதை எழுதுவதற்காகக் கற்பனையைத் தேடிக்கொண்டிருந்தார். அவன் தன்னுடைய கதையை அவரிடம் சொல்லத் தொடங்கவே, அவருக்குக் கற்பனை செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லாமல் போய்விட்டது. தூண்டித் துருவி அவனிடம் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டவர்போல் கேட்டார்.

அவருக்குக் கதை கிடைத்துவிட்டது. பதிலுக்கு அவனுக்கு ஏதாவது கைம்மாறு செய்யவேண்டுமல்லவா? - அவனோ கதை எழுதவும் ஆசைப்பட்டான்.

"நீங்க சொன்னதைத்தான் நான் இப்ப எழுதப் போகிறேன். இதை நீங்ககூட எழுதலாம். ஆனால் பயிற்சி வேணும். உழைத்துப் பழகணும். புகழுக்காகவோ பொருளுக்காகவோ ஆரம்பத்திலே பலர் இதில் ஈடுபடுவதில்லை. பிறகு தன்னாலே அது வந்தாலும் வரும்; வராமல் போனாலும் போகும். புகழ்ச்சி கிடைக்கிறப்போ இகழ்ச்சியும் கிடைக்கும். இதை மறந்திடாதீங்க."

"நான் வரட்டுமா?" என்று முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டு எழுந்தான் கலியபெருமாள்.

" இன்னொரு விஷயமும் கேட்டுக்குங்க; 'ஒன்றே செய்க, அதை நன்றே செய்க!' என்பதையும் மனசிலே போட்டு வையுங்க. ஏதாவது ஒரு கலையிலே உங்கள் ஊக்கத்தையும் திறமையையும் ஒருங்கே காட்டி நீங்கள் நீண்டநாள் அயராமல் உழைச்சிங்கன்னா கட்டாயம் வெற்றி பெறுவீங்க"

கலியபெருமாள் இப்போது சென்னை நகரத்தின் ஒரு தெருவோரத்தில் மரத்தோடு மரமாக நின்றுகொண்டிருந்தான். ஓட்டலில் அடுத்த அறையில் வந்து தங்கியிருந்தவர் அவனைச் சினிமாவில் சேர்த்து விடுவதாகச் சொல்லி, அவனிடம் இருநூறு ரூபாய்கள் வாங்கிக்கொண்டு, எங்கோ கம்பி நீட்டிவிட்டார். மேற்கொண்டு பணத்துக்கு வீட்டுக்கு எழுதியிருந்தான். பணம் வந்து சேரவில்லை. ஓட்டல் மானேஜரும் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்துவிட்டுப் பிறகு அவனை மரியாதையுடன் வெளியில் அனுப்பிவைத்தார்.

பாக்கிப் பணத்துக்கு ஈடாக அவனுடைய உடைமைகள் யாவும் அகப்பட்டுக்கொண்டன. சாப்பிடுவதற்கு அவனிடம் கையில் காசில்லை; தங்குவதற்கு இடமில்லை; மாற்றுடைகளையோ மானேஜர் வைத்திருந்தார்.

நேரம் இரவு நேரம். இந்த நேரத்தில் சென்னையில் யார் முகத்தில் போய் விழிப்பது? யாருக்கு அவனுடைய முகம் தெரியும்? இரவு நேரத்துச் சென்னை நகரத்தின் முகத்தை நன்றாக உற்றுப் பார்ப்பதற்காக , அவன் கால் போன போக்கில் நடக்கத் தொடங்கினான்.

பகல் நேரத்துச் சென்னைக்கும் இரவு நேரத்துச் சென்னைக்கும் எவ்வளவோ வேற்றுமை இருந்தது. காரில் போகும்போது கண்ட நகரம் வேறே; கால் நடையாகப் போகும்போது காணும் நகரம் வேறே. பணக்காரர்களின் நகரமான அது அவனுக்குத் திடீரென்று ஏழைகளின் நரகமாக மாறிவிட்டது.

தெருவோரத்து எச்சில் தொட்டிகளைச் சில இடங்களில் மனிதர்கள் மொய்த்தார்கள். கால் நடைகளைக் கட்டிப் போடுவதற்காகவாவது தனி இடம் உண்டு. மனிதர்கள் தங்கள் கட்டைகளை விட்டெறிவதற்கு அங்கே இடமில்லை. தெருவோரங்களில் கண்ட கண்ட இடங்களில் அவர்கள் படுத்துக் கிடந்தார்கள்.

பசியும் களைப்பும் அதிகமாகப் போனதால் ஓரிடத்தில் சோர்ந்துபோய் உட்கார்ந்திருந்தான் கலியபெருமாள். கையிலே அவன் கட்டியிருந்த கடிகாரம், முன்பு கால்சட்டைப் பைக்குள் இருந்ததால் அது ஓட்டல் மானேஜரின் கண்களுக்குப் படவில்லை. இப்போது கடிகாரத்தைக் காசாக மாற்றிப் பசியாற்றிக் கொள்ளவும் முடியாது. கடைகளையெல்லாம் அடைத்துவிட்டார்கள்.

ஓட்டல் விவகாரம் முன்னறிவிப்பின்றித் திடீரென்று ஏற்பட்டதால், அந்த அதிர்ச்சி வேறு அவனை வாட்டிக் கொண்டிருந்தது. கடிகாரத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தான். இரவு மணி ஒன்று ஆகியிருந்தது.

உட்கார்ந்திருந்த அவனிடம் யாரோ ஒரு பெண் பிள்ளை பேச்சுக் கொடுக்கப் பார்த்தாள். சினிமாவில் சேருவதற்காக வந்து சீரழிந்த பெண்களில் அவளும் ஒருத்தியாக இருக்கலாமோ என்று அநுதாபத்துடன் அவளை ஏறிட்டுப் பார்த்தான். வயது, பருவம், உருவம் எல்லாமே அவளுடைய அழகின் வாட்டத்தை அவனிடம் எடுத்துச் சொல்லத் தொடங்கின.

"நீங்க எந்த ஊருங்க?"

" எல்லாம் இந்த ஊருதான்!" என்று சலிப்போடு கூறினான் கலியபெருமாள். அடுத்த வார்த்தை அவள் பேசுவதற்குள் முரட்டுத்தடியன் ஒருவன் ஓடிவந்து, அவளை அடிப்பது போல் அடித்து, வேறு பக்கம் இழுத்துப் போட்டான். "ஏண்டா பயலே!" என்று சாராயவாடை வீசக் கலியபெருமாளின்மீது புலியைப் போலத் தாவினான் அந்த முரடன்.

அவனால் கலியபெருமாளுக்குக் கிடைத்தது ஒன்று; பறிபோனது மற்றொன்று. கிடைத்தது முகத்தில் குத்து; பறிபோனது கைக்கடிகாரம். போகிற போக்கில் முதுகத் தோலைப் பிய்த்தெடுத்துக் கொண்டுபோக நினைத்தவன், சட்டைத்துணியைப் பிய்த்தொடுத்துக் கொண்டதோடு விட்டுவிட்டான்.

பொழுது விடிந்த பிறகும் அவனால் அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்திருக்க முடியவில்லை. அங்கேயே விழுந்து கிடந்தான். இத்தனை ஆண்டுகளாக அவன் தெரிந்துகொள்ளாத உண்மைகளை யெல்லாம் அந்த ஒரு இரவு அவனுக்குப் போதித்துவிட்டது.

தன் பசியால் நாட்டின் பசியையும், தனது நிலையால் நாட்டின் நிலையையும் அறிந்துகொண்டான் அவன். ஜுர வேகத்தில் முனகிக்கொண்டிருந்த அவனை ஒரு ரிக்ஷாக்காரன் இரக்கப்பட்டுப் பெரிய ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்தான்.

ஆஸ்பத்திரியில் அவனுக்கு எப்படியோ தற்காலிகப் புகலிடம் கிடைத்தது. உணவு கொடுத்தார்கள்; மருந்தும் கொடுத்தார்கள்.

உணவு கொடுத்தபோது உழவரான தந்தையின் நினைவும், உடை கொடுத்தபோது துணி வியாபாரம் செய்த பெரிய தமையனின் நினைவும், மருந்து கொடுத்தபோது டாக்டரான சிறிய தமையனின் நினைவும் அவனுக்கு வந்தது. ஆயிரக்கணக்கான நோயாளிகளுக்குப் புகலிடம் அளித்துள்ள அந்த ஆஸ்பத்திரிக் கட்டிடத்தை அண்ணாந்து பார்த்தான்.

முன்பு அவன் சந்தித்த எழுத்தாளர் நினைவுக்கு வந்தார். அவர் கூறிய அறிவுரைகளை எண்ணிப் பார்த்தான்.

'பிழைத்துக் கிடந்து ஊர் போய்ச் சேர்ந்தால் தொழிற் கல்வி கற்று இதைப் போன்ற பல கட்டிடங்கள் கட்டுவேன். வீடில்லாதோருக்கு வீடுகள் கட்டிக் கொடுப்பேன்' என்று தனக்குள் ஓர் முடிவு செய்து கொண்டான்.
----------------------

12. சொர்க்கம் எங்கே?

"இந்த மண்ணுலகத்திலே சொர்க்கம் என்று ஒன்று இருக்குமானால், அது இங்கேதான்!அது இங்கேதான்! அது இங்கேதான்!"-தன் கரத்திலிருந்த ஒரு புத்தகத்திலிருந்து இந்த வரிகளைக் குதூகலத்துடன் வாய்விட்டுப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள் மல்லிகா.

"ஆம், அது இங்கேதான்!அது இங்கேதான்! அது இங்கேதான்!"

பின்னாலிருந்து ஆனந்தனுடைய குரல் எதிரொலிக்கவே, மல்லிகா நாணத்துடன் எழுந்து நின்று அந்தப் புத்தகத்தால் தன் முகத்தை மறைத்துக்கொண்டாள்.

ஓவியன் ஆனந்தனுடைய நீண்ட மெல்லிய விரல்கள், மல்லிகாவின் முகத்தை மூடியிருந்த புத்தகத்தை மெல்லப் பற்றின. சிரித்துக்கொண்டே அதைத் தானும் படித்தான்.

முகலாயர்களுடைய கட்டடக் கலைச் சிறப்புகளைப் பற்றி. படங்கள் நிறைந்த புத்தகம் அது. டில்லி செங்கோட்டை என்று இன்று அழைக்கப்படும் அந்தப் பழைய அரண்மனையின் மண்டபம் ஒன்றில், சக்கரவர்த்தி ஒருவர் அந்த வரிகளைப் பதித்து வைத்திருப்பதாக அந்த நூலில் எழுதியிருந்தது.

"மல்லிகா! அந்தச் சக்கரவர்த்திக்கு அந்த மாளிகை சொர்க்கமென்றால், இந்த ஏழைக் கலைஞனுக்கு இந்தக் குடிசைதான் சொர்க்கம்! இதுதான் நம் சொர்க்கம்!"

"கலைச் சக்கரவர்த்தி என்று சொல்லுங்கள். ஏன் ஏழையென்று உங்களையே தாழ்த்திக் கொள்ளவேண்டும்?" என்று சற்றுக் கோபத்துடன் கூறினாள் மல்லிகா.

ஆனந்தனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. " என்னைப் பற்றி நான் உயர்வாக நினைக்கவில்லை. ஆனால், என்னைச் சக்கரவர்த்தி யாக்குவதன் மூலம் நீ மகாராணியாக விரும்புகிறாய் என்றால் தாராளமாகச் சொல்லிக்கொள். மற்ற ஓவியர்கள் கேட்டால் பொறாமைப் படுவார்கள்" என்று கூறிய ஆனந்தனுடைய கற்பனை நெஞ்சிலே விதம் விதமான வண்ண ஓவியங்கள் மலர்ந்து மணம் வீசத்தொடங்கின.

"சரி, மகாராணியாரே! நம்முடைய சாம்ராஜ்யத்தில் மாதம் மும்மாரி பொழிகிறதா? குடிபடைகள் பத்திரமாக இருக்கிறார்களா? வரி வசூல் ஒழுங்காக நடைபெறுகிறதா?" என்று கேட்டான்.

"அடிக்கடி சொல் மாரிதான் பொழிகிறது!" என்று சிரித்துக்கொண்டே சித்திரங்களைச் சுட்டி "அதோ உங்களுடைய குடிபடைகளையெல்லாம் பத்திரமாக எடுத்துத்துடைத்து வைத்திருக்கிறேன்!" என்றாள் மல்லிகா. அத்தோடு கணக்கு நோட்டையும் எடுத்துவந்து பிரித்துக்காட்டி "வரி வசூல்தான் ஒழுங்காக நடைபெறுவதில்லை; படங்களை வாங்கிக்கொண்டு போவதற்குக் காலுக்கு விளக்கெண்ணெய் போட்டுக்கொண்டு நடப்பவர்கள், வாங்கிக்கொண்டு போனபிறகு காணிக்கை செலுத்த மறந்து போகிறார்கள்!" என்றாள்.

"கொடுத்துவிடுவார்கள்; விட்டுத்தள்ளு!" என்று அலட்சியமாகக் கூறிவிட்டு" உண்பது நாழி அரிசி; உடுப்பது நாலுமுழத்துண்டு; இதற்குத்தானா பஞ்சம் வந்துவிடும்?" என்று குழந்தை போல் கேட்டான் ஆனந்தன்.

வயது வந்த குழந்தைகளான இருவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள். தஙகளுடைய வறுமையை மறந்து, கவலைகளை மறந்து அவர்கள் சிரித்தார்கள்.

வீட்டின் மற்றொரு பகுதியில் இட்டிலி வார்த்துக்கொண்டிருந்த ஆனந்தனுடைய தாயாருடைய செவிகளிலும் அந்தச் சிரிப்பொலி விழுந்தது. "கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்ட புதுசு! காணாததைக் கண்டதுபோல் அவனும் தலைகீழே நிற்கிறான். போய்த் தொலையட்டும்!" என்று தனக்குள் பேசிக்கொண்டாள் அவள்.

ஆனந்தனின் தாயாருக்கு அவன் ஒரே செல்லப்பிள்ளை. தகப்பனார் சிறு வயதில் அவனை விட்டுவிட்டுப் போன பிறகு எத்தனையோ சிரமங்கள் பட்டு அவனை வளர்த்து ஆளாக்கி விட்டவள் அவள். 'குழந்தை' என்கிற ஆனந்தனைத்தான் அவளுக்குத் தெரியுமே தவிர, வலிமை மிக்க ஓவியனாக வளர்ந்து, பலருடைய பெருமைக்கும் பாராட்டுக்கும் உரியவனாக அவன் உலவிக்கொண்டிருப்பது அவளுக்குப் புலப்பட வில்லை.

சென்னை நகரத்தின் ஒதுக்குப்புறத்திலிருந்த ஒரு சிறிய கூரை வீடுதான் ஆனந்தனுடையது. என்றாலும் அதைச் சுற்றிலும் ஓர் அழகிய பூந்தோட்டம் அவன் போட்டிருந்தான். மூங்கில் பட்டைகளால் வேலி அடைத்துக்கொண்டு நகரத்தை ஒட்டினாற் போல் கிராம வாசத்தின் அமைதியைத் தேடிக்கொண்டிருந்தான் அவன்.

"செங்கோலை எடு!" என்றான் ஆனந்தன். அதற்குப் பிறகு அவன் முற்றிலும் மாறுபட்ட வேறு மனிதன் என்பதை மல்லிகா தன்னுடைய சிறிது காலப் பழக்கத்திலேயே கண்டு விட்டாள். மௌனமாகச் சித்திரம் வரையும் தூரிகையை எடுத்து அவனிடம் நீட்டினாள். முன்னதாகவே வர்ணக் கிண்ணங்கள் பல்வேறு நிறங்களில் அவனருகில் தயாராக இருந்தன.

இனிமேல் அவளுடன் நாடக வசனங்கள் இல்லை; பேச்சில்லை; சிரிப்பில்லை. குதூகலமோ கொண்டாட்டமோ அங்கு இனி இல்லை.

அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு இடி இடித்தால் தெரியாது; மழை பொழிந்தால் தெரியாது;பிரளயமே ஏற்பட்டாலும் தெரியாது. மல்லிகா அந்த நேரங்களில் அவனுடைய காதலியல்ல; மனைவியல்ல; கலைத் தேவிக்குத் தொண்டு செய்யும் ஆனந்தன் என்ற அடிமைக்கு அவள் ஓர் அடிமை!

தன்னையே அவனுடைய கண்கள் ஊடுருவிக் கொண்டிருந்தாலும், தனக்குப் பின்னே உள்ள எதையோ அவன் தேடுகிறான் என்பதை அவள் கண்டுகொள்வாள். அவனுடைய தோற்றம் விசுவரூபம் எடுத்து நிற்பதை அவளுடைய கண்கள் மட்டுமே கண்டிருக்கின்றன.

மகாராணியாக இருந்த மல்லிகா, அடிமையிலும் அடிமையாகத் தன்னை மாற்றிக்கொண்டு, மௌனமாக அவனுக்கு வேண்டிய சிறு உதவிகளைச் செய்வாள். அல்லது, அவன் எங்கே எப்படியெல்லாம் இருக்கச் சொல்கிறானோ, அங்கே அப்படிக் கட்டுண்டு இருந்துவிடுவாள்.

ஆனந்தனின் கண்கள் மதுவை உண்ட மயக்கத்தில் கிறங்கிப் போயிருந்தன. கரத்தின் தூரிகை நர்த்தனமாடியது. அடிக்கடி மல்லிகாவின் பக்கம் திரும்பிப் பார்ப்பதும், பிறகு தோட்டத்துச் செடி கொடிகளை உற்று நோக்குவதும் பிறகு திரைச் சீலையில் கவனம் செலுத்துவதுமாக இருந்தான் ஆனந்தன்.

நேரம் சென்றதே இருவருக்கும் தெரியவில்லை.

சமையலறைக்குள்ளிருந்து சத்தம் கேட்டது. "மல்லிகா! மல்லிகா!"

"இதோ வந்துவிட்டேன் அத்தை!" என்று குரல் கொடுத்துக்கொண்டே கிளம்பினாள் மல்லிகா.

"கொஞ்சம் பொறு! இப்போதே போகாதே!" என்று தடுத்தான் ஆனந்தன். மல்லிகா நடுங்கினாள். கலைக் கட்டளைக்குக் கட்டுப்படுவதா? அத்தையின் அழைப்பை மீறுவதா?

சில விநாடிகள் தயங்கியபிறகு 'போகலாம்' என்று அவன் கையசைத்தபிறகு மெல்ல அங்கிருந்து கிளம்பினாள் அவள். அடுப்படியில் அவர்களுக்குள் ஏதோ வார்த்தை நடந்தது. அது ஆனந்தனின் செவியில் விழவில்லை.

அன்றைக்கு மாலையில், அவன் காலையில் எழுதத் தொடங்கிய படம் முழுமை பெற்றது. இடையில் ஏதோ அவன் தாயாரின் கட்டாயத்துக்காகச் சாப்பிட்டு வைத்தான். மல்லிகா எடுத்துக் கொடுத்த தண்ணீரைச் சுய நினைவின்றிக் குடித்து வைத்தான். படம் முழுமை பெற்ற பிறகு தான் அவனுக்கு இந்த உலகின் நினைவே வந்தது.

வேதனைகளையும் பொறுக்கமுடியாத வலியையும் பொறுத்துக் கொண்டு, தான் பெற்றிருந்த குழந்தையை முதன் முதலாகப் பார்க்கும் தாயைப் போல, அந்தப் படத்தை ஒரு நிமிடம் தன் ஆவல் தீரப் பார்த்தான் ஆனந்தன். மல்லிகாவும் தன் கண்கள் மலர அதையே உற்று நோக்கினாள்.

இதுதான் அவன் எழுதிய ஓவியம்: ஒரு பூங்காவின் மத்தியிலிருந்த பளிங்கு மேடையருகில் மாலைத் தென்றலில் அசைந்தாடும் முகத்திரையைப் பற்றியவாறே நாணத்துடன் எழுந்து நிற்கிறாள் மகாராணி மும்தாஜ். அப்போதுதான் அங்கு சக்கரவர்த்தி ஷாஜஹான் தமது பேகத்தைத் தனிமையில் சந்திப்பதற்கு ஆவலோடு வந்து கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய வரவைக் கண்டுவிட்டு, மகிழ்ச்சி பொங்கிய நாணத்துடன் மும்தாஜ் பரபரப்போடு பளிங்கு மேடையிலிருந்து எழுந்து நிற்பதுபோல் ஒரு தோற்றம்.

"மல்லிகா!இதற்கு என்ன தலைப்புக் கொடுக்கலாம்?"

"'சொர்க்கம் இங்கே' என்று கொடுங்கள்!"

"மல்லிகா! எதை நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேனோ, அதையே நீயும் சொல்லிவிட்டாய்.இதற்கு எத்தனையோ பேர்கள் விலை மதிப்புச் சொல்வார்கள். ஆயிரம் ஆயிரமாக அவர்கள் அள்ளிக் கொடுத்தால் கூட, அவர்களால் இதன் ஆத்மாவை உன்னைப்போல் உணர முடியுமா, மல்லிகா?... இந்தப் படத்தின் வெளி அழகும் நீ, உள்ளழகும் நீ, உயிரழகும் நீ!...எல்லாவற்றையும்விட இதன் ஆத்மத் துடிப்பு இருக்கிறதே, அது நீயேதான் மல்லிகா!நீயேதான்... "

மெய்யான பக்தனைக் கண்டு பரவசம் அடையும் கடவுளைப்போல், ஆத்மாவைக் கண்டு ஆனந்தமுறும் யோகியைப்போல், தனக்கொரு ரசிகையைக் கண்டுவிட்ட கலைஞன் மகிழ்ச்சிப் பூரிப்பால் ஏதேதோ அவளிடம் உளறினான்.

மறுநாள் அவனுடைய வீட்டுக்கு வந்திருந்த நண்பன் நாவுக்கரசு, அந்தப் படத்தைப் பார்த்துவிட்டு வாயடைத்துப் போய் நின்றான். அதை ஆனந்தன் ஒரே நாளைக்குள் எழுதி முடித்தான் என்பதை மட்டும் அவன் நம்பவே இல்லை.ஒரு வாரமாவது ஆகியிருக்குமென்று வாதாடினான்.

"மல்லிகா சாட்சி யிருக்கிறாள், கேட்டுப்பார்!"

"ஆம், அண்ணா! நேற்றுக் காலையில் தொடங்கி மாலையில் முடித்துவிட்டார்" என்று நாவுக்கரசிடம் பெருமையோடு கூறினாள் மல்லிகா,

"அடேயப்பா! அசுர சாதனையென்று சொல்வார்களே, அதைத்தான் நீ சாதித்திருக்கிறாய். எப்படி ஆனந்தா உன்னால் இவ்வளவு அழகான படத்தை, இவ்வளவு சீக்கிரம் உருவாக்க முடிகிறது?-உண்மையாய்க் கேட்கிறேன்: உன்னுடைய கலை இரகசியத்தைத்தான் என்னிடம் கொஞ்சம் சொல்லி வையேன்."

"இதோ பார்! இந்த ரோஜாப் பூவிடம் போய், 'நீஎப்படி மலர்கிறாய்?' என்று கேள்வி கேட்டால், அது என்ன பதிலைச் சொல்லும்?" என்று தோட்டத்தில் மலர்ந்திருந்த ஒரு ரோஜாவைத் தன் நண்பனிடம் காட்டினான் ஆனந்தன்.

நாவுக்கரசு அவனை விடவில்லை. " ரோஜாவிடம் அழகும் மணமும் இருக்கிறதே தவிர, அதற்கு வாயில்லை. உன்னிடம் கலையும் இருக்கிறது; அதைப் பற்றிச் சொல்ல வாயும் இருக்கிறது" என்று கூறினான்.

"நாவுக்காரசு! இந்தப் படத்தையே எடுத்துக்கொள். இதை எழுதப்போகிறேனென்று நான் நேற்று காலை வரையில் நினைக்கவில்லை. அறைக்குள் நுழைந்தபோது இவள் ஏதோ சில வரிகளைப் படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அதன் பொருள் எனக்கு உற்சாகம் தந்தது. என்னைக் கண்டவுடன் இவள் நாணத்துடன் எழுந்து நின்ற சாயல் என் கற்பனை யைத் தூண்டிவிட்டது. இவளையே மும்தாஜாக மாற்றி, நான் ஷாஜஹானாகிவிட்டேன்!... இதையெல்லாம் நீ கிளறிக் கேட்பது எவ்வளவு சங்கடமாக இருக்கிறது தெரியுமா?"

"போங்கள்! உங்களுக்குக் கொஞ்சங்கூட வெட்கமில்லை!" என்று கோபத்தோடு சொல்லிவிட்டு, உள்ளே ஓடி மறைந்தாள் மல்லிகா.

நாவுக்கரசு ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கினான். அதிசயப் பிறவியான தன்னுடைய நண்பனுக்கு மற்றோர் அதிசயப் பிறவி வந்து மனைவியாக வாய்த்திருப்பது அவனுக்கு மகிழ்ச்சி தந்தது.

"நீ ஒரு கலை வெறியன்!" என்றான் நாவுக்கரசு சிரித்துக்கொண்டே.

"அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. சில சமயங்களில் கலைக்கே வெறி வந்து என்னை ஆட்டி வைக்கிறது என்று வேண்டுமானால் வைத்துக்கொள். கிண்ணங்களில் வண்ணங்களைக் குழைத்தவுடன் அதில் கற்பனை ஊற்றும் கலந்துவிட்டால் சித்திரம் நயமாக அமைந்துவிடுகிறது. எதிர்பாராத சில சமயங்களில் ஆத்ம தரிசனம் கிடைத்ததுபோல், கலை ஊற்றுப் பீறிட்டுப் பொங்கிப் பூரிக்கிறது. சில வேளைகளில் பல நாடகள் சிரமப்பட்டு ஒரு சித்திரத்தைக்கூட முடிக்க முடிவதில்லை."

" ஆனந்தா! உண்மையிலேயே நீ மிகவும் கொடுத்து வைத்தவன்" என்று பூரிப்போடு கூறினான் திருநாவுக்கரசு."சீக்கிரம் நீ மிகப் பெரிய ஓவியக் கலை மேதையாகிவிடப் போகிறாய், பார். பாசமே உருவாக வந்த தாயாரும், உன் கலை மனத்துக்கு உற்சாகமூட்டும் மனைவியும் உனக்குக் கிடைத்திருக்கிறார்கள். இதைவிட வேறு என்ன பாக்கியம் வேண்டும்?"

"நேசமே உருவான நண்பனும் எனக்குக் கிடடைத்திருக்கிறான் என்பதை மறந்துவிடாதே!" என்று கூறிச் சிரித்தான் ஆனந்தன்.

நண்பன் நாவுக்கரசு கூறியது ஒருவகையில் உண்மையாகிவிட்டது. நாளுக்கு நாள் ஆனந்தநிந் சித்திரங்கள் ரசிகர்களிடம் பேராதரவைப் பெற்றுக்கொணம்டே வந்தன. வறுமைத் துன்பமும் மறைந்துகொண்டு வந்தது. மல்லிகாவுக்கும் எந்த நேரத்திலும் அவனுடைய வேலைகளுக்கே பொழுது சரியாக இருந்தது. ஆனால் தன் கணவனுக்கு அருகிலேயே எந்த நேரமும் இருந்தும் கூட, அவன் தன்னை விட்டு வெகு தூரத்துக்கு வெகு தூரம் விலகிக்கொண்டிருப்பதை அவள் கண்டாள். மல்லிகாவிடம் அவன் பேசுகிற பேச்செல்லாம் சித்திரங்களைப் பற்றிய பேச்சுத்தான். 'அவருக்கு நான் மனைவி என்பதையே முற்றிலும் மறந்துவிட்டார் போலிருக்கிறது' எந்று எண்ணி ஏங்கத் தொடங்கினாள் மல்லிகா.

அவனுடைய தாயார் பார்வதியம்மாளுக்கோ, மல்லிகா வீட்டுக்கு வந்ததிலிருந்தே தன்னுடைய மகன் மாறிவிட்டான் என்ற எண்ணம் விதையூன்றிவிட்டது. தன் பாசத்துக்குப் பஞ்சம் வந்துவிட்டதுபோல் ஓர் அச்சம் அவளுக்கு. எந்த நேரமும் ஆனந்தனின் கூடவே மல்லிகா இருந்ததால், அவனைத் தன்னிடமிருந்து பறித்துக்கொண்டுவிட்டாள் என்று பார்வதியம்மாளால் எண்ணிப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

பாசத்தைப் பயம் பற்றிக்கொண்டது.

காதலோ கடமையின் பிடியில் அகப்பட்டு ஏங்கித் தவித்தது.

இடையில் மல்லிகாவுக்கு ஒரு மகனும் பிறந்துவிட்டான்.

இந்த நிலையில் வீட்டுப் பெண்கள் ஆனந்தனின் கலை வளர்ச்சியையோ, அவனுடைய புகழையோ, முன்னேற்றத்தையோ சிறிது சிறிதாகக் கவனிப்பதை மறந்தார்கள். மாமியார் தன் கவனத்தை மருமகள்மீது திருப்பி, அவளுடைய செயல்களிலெல்லாம் குறை காணத் தொடங்கினாள். மருமகளோ, தன்னிடம் கணவன் பராமுகமாக இருப்பதாகவும் மாமியார் தன்னைக் கஷ்டப்படுத்துவதாகவும் நினைக்கத் தொடங்கிவிட்டாள்.

"நீ வந்ததிலிருந்து என் குடும்பமே போய்விட்டது!" என்று குற்றம் சாட்டினாள் மாமியார்.

"நான் இருதலைக் கொள்ளி எறும்பு! அங்கே அவருக்கு நான் அடிமையாகக் கிடந்து உழைத்துவிட்டு, இங்கே உங்களிடமும் ஏச்சு வாங்கிக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது!" என்றாள் மருமகள்.

மாமியாருக்கும் பொறுமை யில்லை; மருமகளுக்கும் பொறுமையில்லை. மாமியார் மருமகளைத் தூற்றினால், மருமகள் குழந்தையைத் தூற்றுவாள். கோபம் தாங்க வில்லையென்றால் குழந்தை குமரனின் அழுகுரலை அங்கே கேட்கலாம்!

மனத்தில் வண்ணம் குழைத்துத் தூரிகையை எடுக்கும் ஆனந்தனின் சிந்தனை அடிக்கடி குடும்பத்திற்குள் திரும்பியது. 'குடும்பமென்று இருந்தால் அதிலும் குழந்தையும் பிறந்துவிட்டால், இப்படித்தான் இருக்கும்.எல்லாம் நாளடைவில் சரியாகிவிடும்' என்று தன்னைத் தானே தேற்றிக்கொண்டு வந்தான் ஆனந்தன்.

நாளடைவில் நிலைமை மோசமாகிக்கொண்டு வந்ததே தவிரச் சரியாகவில்லை. பிரகு ஒருநாள் மல்லிகாவிடம் "நீதான் பொறுத்துக்கொள்ளவேன்டும், மல்லிகா! அம்மா என்னைப் பெற்று வளர்த்தவர்கள்! கலைஞனுடைய வாழ்விலுள்ள சிரமங்களையும் தொல்லைகளையும் அறியாதவர்கள் என்னோடு வாழ்வதென்றால் உனக்கு அளவுக்கு மீறிய பொறுமை வேண்டும், மல்லிகா!" என்று வேதனையோடு கூறினான்.

தாயாரிடமும், " அம்மா எனக்கும் பெயரை ஆனந்தன் என்று வைத்தீர்கள். என்னுடைய ஆனந்தத்தினால்தான் என்னுடைய கலையே வளர முடியும். உங்களுக்கும் பொறுமை வேண்டுமம்மா!... நீங்கள் அவளைக் குறை கூறிக்கொண்டே இருந்தால், அவளுடைய மன அமைதியைக் குலைக்கிறதம்மா!" என்றான்.

" அவள் வந்ததிலிருந்து வீட்டில் அமைதியே குலைந்து போய்விட்டது!" என்றாள் தாயார்.

"புரிந்து கொள்ளுங்கள், அம்மா,புரிந்து கொள்ளுங்கள்!" என்று கத்தினான் ஆனந்தன்."நீங்கள் இருவரும் என்னிடம் அன்பு செலுத்துவது உண்மையானால், முதலில் உங்களுக்குள் அன்பும் ஒற்றுமையும் வேண்டும். அப்படியில்லாவிட்டால் அது என்னைத்தான் பாதிக்கும்."

இவ்வளவுக்கும் இடையில் ஆனந்தன் தன்னுடைய குழந்தை குமரனின் களங்கமற்ற சிரிப்பிலும், மழலையிலும், சுட்டித்தனத்திலும் ஆனந்தம் கண்டான். உயிர்களுடைய மலர்ச்சியிலே கற்பனைக் கனவுகளைக் காண்பவன் அவன். மல்லிகாவின் இடத்தை நிரப்புவதற்கு அவனுக்குக் குமரன் கிடைத்தது ஓர் ஆறுதலாக இருந்தது.

ஒரு நாள் அவனுடைய சித்திரக்கூடத்துக்குள், பூந்தோட்டத்தை வெறித்துப் பார்த்தவாறு குழந்தையும் கையுமாக நின்றுகொண்டிருந்தாள் மல்லிகா. அறைக்குள் நுழைந்த ஆனந்தனுக்குக் குழந்தையும் கையுமாக அவள் தோன்றிய காட்சி அற்புதமான கற்பனையைக் கொடுத்தது. தோட்டத்துக் குருவிகளைக் கண்டு குமரன் குதூகலமாக மழலைகளை வாரி இறைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய பிஞ்சுக் கரங்களும் கால்களும் துள்ளித் துடித்தன. சிரிப்பின் சிற்றலைகள் அந்த அறையெங்கும் நறுமணம் வீசியது. குழந்தையும் கடவுளும் ஒன்றேயல்லவா!

ஆனந்தனின் இதயமான வண்ணக்கிண்ணத்தில் கற்பனைத் தேன் பொங்கத் தொடங்கவே, மல்லிகாவுக்குத் தெரியாமல் தூரிகையை எடுத்துக் கொண்டு திரைச் சீலையின் அருகில் சென்றான். பெற்றெடுத்த தாயின் இதயமும் அப்போது தன் இதயத்தைப் போலவே குழந்தையின் ஆனந்தத்தில் திளைத்திருக்கும் என்பது அவனுடைய கற்பனை. ஓவியர்கள் அனைவருக்குமே தெவிட்டாத காட்சிதான் இது.

"மல்லிகா! எங்கே இப்படிக் கொஞ்சம் திரும்பு!" என்று மெல்லக் கூறினான் ஆனந்தன். "குமரனின் முகத்தைக் கொஞ்சம் சிரித்தபடியே பார்!"

மல்லிகா பயந்து நடுங்கிக் கொண்டே திரும்பினாள். அவள் கண்களில் தாரை தாரையாகக் கண்ணீர் வடிந்தது. சிரிப்பை எதிர்பார்த்த முகத்தில் துயரம்; ஆனந்தத்தை எதிர்பார்த்த முகத்தில் சோகம்; கற்பனைத் துளிகளை எதிர்பார்த்த முகத்தில் கண்ணீர்த் துளிகள்.

அவ்வளவு தான்! தான் என்ன செய்கிறோம் என்பதை மறந்து, அருகிலிருந்த ஒரு வர்ணக் கிண்ணத்தை எடுத்து அவள் முகத்தில் வீசினான் ஆனந்தன். குழந்தை குமரன் வீறிட்டு அழுதான். "நீங்கள் மனிதர் தானா?: என்று கதறினாள் மல்லிகா. "சிரிக்கச் சொல்கிறீர்களே, என்னை நீங்கள் நடிக்கச் சொல்கிறீர்களா? எப்படிச் சிரிப்பு வரும் எனக்கு இந்த வீட்டில்? தொட்டதெல்லாம் குறை, செய்வதெல்லாம் தப்பு என்று ஒருவர் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தால் உங்களால் தான் உற்சாகமாகச் சித்திரம் வரைய முடியுமா" - இதோ பாருங்கள். என்னிடம் உங்களுக்கு அன்பில்லை; உங்களுடைய தாயாருக்கும் அன்பில்லை! உங்களுடைய கலைக்கு அன்பு வேண்டும், ஆத்மா வேண்டும், உற்சாகம் வேண்டும் என்கிறீர்களே, அதை என்னிடமிருந்து பிடுங்கிக் கொண்டே வந்தால் உங்களிடம் நான் எதைக் கொடுப்பது?"

குழந்தையுடன் அவள் வேகமாகச் சென்று மறைந்தாள். ஆனந்தன் துக்கத்தில் ஆழ்ந்தவனாகத் தூரிகையை வீசி எறிந்தான். அன்றிலிருந்து அவனுக்குத் தூரிகையைத் தொடுவதற்குக் கூட உற்சாகமில்லை. தொல்லைகளுக்காக எதையாவது எழுதித் தரவேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனுக்குக் கிடையாது. மாதத்துக்கு ஒரு படத்தைக் கூட அவனால் முழுமையாக்கிக் கொடுக்க முடியவில்லை . ஒரே நாளில் ஓர் உயிர்ச் சித்திரத்தை முடித்தவனால், ஒரு மாதத்தில் ஒன்றையாவது திருப்தியோடு வரைய முடியவில்ல. பலவற்றை எழுதிப் பார்த்துவிட்டுத் தனக்குப் பிடிக்காததால் கிழித்துப் போட்டுவிட்டான். அவனுடைய போக்கைப் பற்றி அவன் தாயாரோ, மல்லிகாவோ கவலைப் பட்டதாகத் தெரியவில்லை. அவர்கள் கவலை அவரவர்களுக்கு. பார்வதி அம்மாளுக்கு மல்லிகாவின் மீது குறை; மல்லிகாவுக் குப் பார்வதியம்மாளின் மீது குறை.

ஆனந்தன் மல்லிகாவிடம் தன் நிலையைச் சொல்லி அவளை முன்போல் இருக்கும்படி வேண்டினான். அவனும் முன் போலவே அவளிடம் மனம் விட்டுப் பேசிப் பொழுது போக்கினான். கணவனிடம் அவளுடைய அநுதாபம் திரும்பியது. ஆனால் பார்வதியம்மாளுக்கோ அதன் காரணம் புரியவில்லை. இருவரும் தன்னைப் பற்றித் தான் குறை கூறிக் கொள்கிறார்களோ என்ற சந்தேகம் அவளுக்கு.

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு தன் மனைவியை அழைத்துக் கொண்டு ஆனந்தனைப் பார்க்க வந்த நாவுக்கரசுக்கு, ஆனந்தனுடைய தோற்றத்தைக் கண்டவுடன் திகைப்பாகப் போய் விட்டது. அதைப் போலவே அவன் மனைவியும் வீட்டுப் பெண்கள் இருவரும் மாறியிருப்பதைக் கண்டு திடுக்கிட்டாள்.

நாவுக்கரசு கேட்டான்: "உனக்கு என்ன வந்துவிட்டது ஆனந்தா? ஏன் இப்படி மெலிந்து போய்விட்டாய்? அடையாளமே தெரியாதபடி உருக் குலைந்து போயிருக்கிறாயே?" "அதிக வேலை;வேறொன்றும் காரணமில்லை" என்று மழுப்பினான் ஆனந்தன்.

"பொய் சொல்லாதே! நீ உன் வேலைகள் எதையுமே ஒழுங்காகச் செய்வதில்லை என்று எனக்குப் புகார்கள் வந்து கொண்டிருக்கின்றன.குறித்த காலத்தில் எந்தப் படத்தையும் முடித்துக் கொடுப்பதில்லையாம். அருமையான வாய்ப்புக்கள் வந்துகொண்டிருக்கும் இந்தச் சமயத்தில் நீ இப்படித்தானா நடந்துகொள்வது?"

ஆனந்தன் மௌனமாகத் தலை குனிந்துகொண்டான்.

நாவுக்கரசோ தன் பேச்சை நிறுத்தவில்லை. "வாழக்கையில் சிலருக்குத்தான் பிறவியிலேயே கடவுள் கலைத் திறன் என்கிற அருளைக் கொடுக்கிறார். அவர்களிலும் ஒரு சிலரைத்தான் வெளி உலகம் தெரிந்துகொண்டு வரவேற்கிறது. இவ்வளவிருந்தும், தன்னுடைய நிலையை நீயே தெரிந்துகொள்ளாமல் அலட்சியமாக இருந்துவிட்டால், பிறகு நீ வருந்த வேண்டியிருக்கும், ஆனந்தா!"

ஆனந்தனுக்கு அதற்கு மேலும் பொறுக்க முடியவில்லை. "இவ்வளவும் எனக்குத் தெரிகிறது திருநாவுக்கரசு. ஆனால் வீட்டில் உள்ளவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. என்னை என்ன செய்யச் சொல்லுகிறாய்? கலையையே வாழ்வாகக் கொண்ட பல மேதைகளின் குடும்பவாழ்வு எவ்வளவு துன்பம் நிறைந்ததாக இருந்ததென்பது உனக்குத் தெரியுமே!"

"முட்டாள்!" என்று அன்பின் உரிமையோடு கண்டித்தான் நாவுக்கரசு. "உன்னை நான் விட்டுவிடுவேனென்று நினைக்காதே" என்றான்.

வீட்டுக்குள் புகுந்த நாவுக்கரசின் மனைவியிடம் மல்லிகாவும் பார்வதியம்மாளும் தங்கள் குறைகளைக் கூறி அழுதனர். நாவுக்கரசு தன் மனைவியிடமிருந்து வீட்டுப் பெண்கள் இருவரைப் பற்றியும் அறிந்துகொண்டான்.

"பாவம்! உலகத்தில் பலருக்கு இயற்கையாகவே துன்பத்துக்கு மேல் துன்பம் வந்துகொண்டிருக்கிறது. வேறு சிலரோ இயற்கையாகவே தங்களுக்கு இன்பத்துக்கு மேல் இன்பம் வந்து குவியும்போதே, அதை ஒதுக்கிவிட்டு, துன்பத்தைத் தேடிக்கொண்டு அவதிப்படுகிறார்கள். எது இன்பம், எது துன்பம் என்று அவர்களுக்கே தெரிவதில்லை" எனறான் நாவுக்கரசு தன் மனைவியிடம்.

"பார்வதியம்மாளும் நல்லவர்கள்தான்; மல்லிகாவும் நல்லவள்தான். ஏன் இந்தக் கஷ்டம் அவர்களுக்கு?" என்று கேட்டாள் அவள்.

"இரண்டு பேருமே நல்லவர்களாக இருந்தும், மற்றவர்களை நல்லவர்கள் என்று நினைக்காததனால் வரும் தொல்லைதான் இது. தனியே தன் மகன்மீது உயிரையே வைத்திருக்கும் அவன் தாயாருக்கு யார் மீதெல்லாம் அவன் அன்பு செலுத்துகிறானோ, அவர்கள் மீதெல்லாம் தானும் அன்பு செலுத்தவேண்டும் என்று தெரிவதில்லை. அதேபோல் அவன் மனைவிக்கும் அவன் தாயார்மீது வைக்கும் பாசம் அவள்மீது செலுத்தும் அன்பு என்பதும் புரியவில்லை..."

"ஏன், இதை நீங்களும் நானுமே போய்ச் சொல்லலாமே!" என்றாள் அவள்.

"பொறு! நாம் போய்ச் சொன்னால் அவர்கள் நம்மையே பொல்லாதவர்கள் என்று நினைப்பார்கள்.நம்மையே அவர்கள் வெறுக்கத் தொடங்கினாலும் தொடங்குவார்கள்."

" அப்படியானால் உங்களுடைய நண்பரின் பாடு என்ன ஆவது? அவர் நன்றாக இருந்தால்தானே அந்தக் குடும்பத்துப் பெண்களுக்குச் சண்டை போட்டுக் கொள்வதற்காகவாவது வசதி கிடைக்கும்? அவர் மனம் நொந்து போய்ப் படுக்கை யில் விழுந்து விட்டால்? தூரிகையைத் தூக்கி எறிந்து விட்டால்? இந்த நாட்டுக்கே பெருமை தரும் கலைஞர் என்று அவரைப் பற்றிச் சொல்லிக் கூத்தாடுவீர்களே, அவரிடம் நீங்கள் வைத்திருக்கும் அன்பு இவ்வளவுதானா?"

சிரித்தான் நாவுக்கரசு.அவன் சிரிப்பைக் கண்டு அவன் மனைவிக்கு எரிச்சலாக இருந்தது.

நாவுக்கரசின் தூண்டுதலால், உலகச் சித்திரப் போட்டிக்கென்று ஒரு படம் வரைவதற்காக, சென்னையை விட்டுக் கிளம்பி மைசூருக்குச் சென்று ஓர் ஓட்டலில் தங்கிக் கொண்டு படம் வரைந்து கொண்டிருந்தான் ஆனந்தன். அவன் வீட்டை விட்டுச் செல்லும்போது கூறி விட்டுப்போன வார்த்தைகளை அவன் தாயாரும் மறக்கவில்லை; மனைவியும் மறக்கவில்லை. "உங்களை விட்டு வெகுதூரம் போனால்தான் அமைதி கிடைக்கும் போலிருக்கிறது. அமைதியில்லாமல் என்னால் சித்திரம் வரைய முடியாது!"

இதை நினைத்து நினைத்து இருவரும் ஏங்கிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில், ஒரு நாள் இரண்டு கடிதங்கள் ஆனந்தனின் விலாசத்துக்கு வீட்டுக்கு வந்தன. வந்த கடிதங்களில் ஒன்றை மனைவி மல்லிகா படித்தாள்; மற்றொன்றை அவள் தாயார் படித்தாள்.

மல்லிகா படித்த கடிதம் யாரோ ரசிகை எழுதியது:-

அன்புள்ள ஆனந்தன் அவர்களுக்கு,

எங்களுக்கெல்லாம் ஆனந்த பரவசத்தை இடைவிடாமல் உங்கள் சித்திரங்களால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த நீங்கள் ஏன் இப்போது சித்திரங்களே வரைவதில்லை? கடவுளுக்கு அடுத்தபடியாகக் கலைஞர்களைப் போற்றும் நாடு இது. இதில் தாங்கள் தவறிப் பிறந்தவர்கள். தங்கள் கலைத்திறனால் நம் நாட்டின் மதிப்பே உலகத்துக்கு மத்தியில் உயரப்போகிறது.

ஒரு விஷயம் கேள்விப்பட்டேன். என் தோழி ஒருத்தி தங்களைக் காண வந்திருந்தபோது, தங்களது வீட்டில் சரியான வரவேற்பில்லையாம். தங்கள் தாயாரும் மனைவியும் ஒருவருக்கொருவர் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக்கொண்டிருந்தார்களாம். இது நீடித்துக் கொண்டே போகிறதென்றும் அறிந்தேன்.

நான் எழுதுவது தவறாக இருக்கலாம். ஆனால் எனக்கு உங்களுடைய கலைதான் பெரிது. உங்களுடைய ஆனந்தத்துக்காக என் வாழ்வையும், என்னுடைய உடைமைகளையும் நான் காணிக்கையாக வைக்கக் காத்திருக்கிறேன். மேலை நாடுகளில் கலைஞர்களை வளர்க்கும் ரசிகைகளைப் பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள்.

தங்கள் அடிமை,

கண்களில் கண்ணீர் பொங்க, மல்லிகா அந்தக் கடிதத்தைத் தன் மாமியாரிடம் கொடுத்துவிட்டு, அவளிடமிருந்த கடிதத்தை வாங்கினாள். அதை ஆனந்தனின் சித்திரக்கார நண்பன் ஒருவன் எழுதியிருந்தான்.

அதில் இருந்த சில வரிகள் பார்வதியம்மாளையே பதறச் செய்துவிட்டன.

"ஆனந்தா! உடனே புறப்பட்டு ஓடி வந்துவிடு.நாம் பாரிசுக்குப் போவோம்; அல்லது லண்டன் போவோம். கையில் பணமிருக்கிறது. கவலைகளை மறப்பதற்காக எவ்வளவோ வழிகள் அங்கே இருக்கின்றன. மிகச்சிறந்த கலைஞர்கள் சிலர் என்ன செய்கிறார்கள், தெரியுமா? குடும்பத் தொல்லைகளில் அவர்கள் அகப்படுவதே இல்லை. நினைத்தபோது குடிக்கிறார்கள்; பிறகு ஆவேசத்தோடு சித்திரங்கள் வரைகிறார்கள். நாம் ஒவ்வொரு படத்தை எழுதும் போதும் எத்தனை எத்தனை வேதனைகளை அனுபவிக்கிறோம்? அந்தக் கலையின் வெற்றிக்காகவே நம்முடைய வாழ்வைச் சீரழித்துக் கொண்டால்தான் என்ன? வாழ்க்கை மண்ணுக்கு; கலை விண்ணுக்கு. பறந்து போகலாம், வா!"

கடிதங்களைப் படித்துவிட்டுச் சிலையாகிப் போனார்கள் இருவரும். பிறகு வெகுநேரம் தங்களுக்குள் கண்ணீர் வடித்தார்கள். ஒருவர் கண்ணீரை மற்றவர் துடைத்தார்கள்.

மைசூரிலிருந்து திரும்பி வந்த ஆனந்தனுக்கு வீட்டுக்குள் ஏற்பட்டிருந்த மாறுதல்களை நம்புவதற்கே சில வாரங்கள் சென்றன. அவனக்குக் காரணமே தெரியவில்லை. எப்போதும் ஒரே குதூகலம், சிரிப்பு, பரிகாசப் பேச்சுக்கள். பார்வதியம்மாளின் மடியில் படுத்துக்கொண்டு மல்லிகா கதை கேட்டாள். மாமியாரைப் பற்றி வாய்க்கு வாய் பெருமை பேசினாள். குழந்தை குமரனுக்கோ எந்த நேரமும் கொண்டாட்டம்.

நண்பன் நாவுக்கரசு உலகத்துச் சித்திரப் போட்டியில் ஆனந்தனுக்கே முதல் பரிசு என்ற செய்தியை ஆரவாரத்தோடு வீட்டில் வந்து கூறினான். தமிழ் நாட்டின் புகழை உலகத்துக்கு மத்தியில் நிலைநாட்டி விட்டதாக அவன் பெருமைப் பட்டுக் கொண்டான்.

பரவசத்தோடு மல்லிகா அவனை மெய்ம்மறந்து பாராட்டினாள். ஆனந்தனோ நிதானமாக அவளிடம் கூறினான். "மல்லிகா! உலகப் பரிசு எனக்குப் பெரிதாகவே தோன்றவில்லை. என் உள்ளம் ஒரு பெரிய பரிசை அதற்கு முன்பே பெற்றுவிட்டது. அம்மாவும் நீயும் எப்படி இவ்வளவு தூரம் மாறி விட்டீர்கள் என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை. அந்த மாற்றம் என்ற பரிசு இருக்கிறதே அது அப்படியே இருக்கவேண்டும்."

அந்தக் கடிதங்களைப் பற்றி மல்லிகாவோ பார்வதியோ ஆனந்தனிடம் எதுவும் கூறவில்லை. அவர்களுக்குக்கூட அந்தக் கடிதங்களை எழுதியவன் நாவுக்கரசுதான் என்பது தெரியாது.
-----------------------

13. காக்கைச் சிறகினிலே...

அது ஓர் அடர்ந்த காடு; அந்தக் காட்டுக்குள் ஓர் பெரிய ஏரி; அந்த ஏரியின் மத்தியில் சின்னஞ்சிறு தீவுகளைப் போன்ற சில திட்டுக்கள்; அந்தத் திட்டுக்களில் மரம் செடி கொடிகள் பின்னிப் பிணைந்து கிடந்தன.

ஆழ்ந்து அகன்ற அந்த ஏரிக்குள்ளே அந்தத் திட்டுக்கள் பசும் நிறைந்த மரகதத் தெப்பங்களைப்போல் மிதந்து கொண்டிருந்தன. நங்கூரம் பாய்ச்சிய மரக்கலங்கள் என்றும் சொல்லலாம்.

அந்த மரகதத் தெப்பங்களுக்கிடையில் பலவேறு நிறங்களில், வண்ண வண்ண உருவங்களில், ஒளிசிந்தும் நவரத்தின மணிகளைப்போல் மின்னுகின்றனவே, அவை என்னவென்று கேட்கிறீர்களா?

அவை பறவைகள்; பலவேறு இனங்களைச் சேர்ந்த கொக்குகள், நாரைகள், மீன்கொத்திகள், மரங்கொத்திகள், சிட்டுக்கள், மணிப்புறாக்கள், தவிட்டுப் புறாக்கள்......இப்படி எத்தனையோ வகை!

அந்த ஏரிக்கரை மேட்டை மதிற்சுவராகவும், அதன் மரங்களைக் காவல் வீரர்களாகவும், ஏரியை அகழியாகவும் வைத்துக்கொண்டு, அங்கு அவை ஓர் கந்தர்வலோக வாழ்க்கையை நடத்திக்கொண்டிருந்தன. தெவிட்டாத தீஞ்சுவைப்பாடல்கள், ஆனந்தமயமான ஆடல்கள், காதல் களியாட்டங்களான ஊடல்-கூடல்கள் இவற்றுக்கெல்லாம் அங்கே பஞ்சம் இல்லை.

இன்பம் நிறைந்த இளவேனிலை அடுத்து,ஏரியில் நீர் நிறைந்து துளும்பி வழியும் காலங்களில் மட்டுமே அங்கே பறவைகள் வந்து கூடுவது வழக்கம். ஆண்டுதோறும், ஆண்டுதோறும், எத்தனையோ ஆண்டுகளாக, குறிப்பிட்ட சில மாதங்களில் இந்த இன்பக் கொள்ளை நடந்துகொண்டிருக்கிறது.

பணம் படைத்த மனிதர்கள் தங்களது குதூகலத்திற்காகப் பறவைக் கப்பலில் பறந்து பாரிஸ் நகரத்துக்கும் பனிமலை நிறைந்த நாடுகளுக்கும் செல்வதில்லையா? உல்லசத்துக்காக உதகமண்டலத்துக்கும் காஷ்மீரத்துக்கும் புறப்படுவதில்லையா?

அந்தப்பறவைகள் இந்தவிஷயத்தில் தற்கால நாகரிக மனிதர்களை முந்திகொண்டு விட்டன. எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்கு முன்பே அவைகளுடைய உல்லாசப் பிரயாணம் தொடங்கிவிட்டது. வெகு காலமாக மனிதர்கள் கண்களுக்குப் படாமலே அவை களியாட்டம் நடத்தி வருவதால், மனிதர்களுக்குக் காலத்தைக் கணக்குப் பார்க்க முடியவில்லை. எத்தனையோ ஆயிரம் மைல்களுக்கு அப்பாலிருந்தெல்லாம் பறவைகள் அந்த இடத்தைத் தேடிக்கொண்டு வந்தனவாம். கடல் கடந்த நாட்டுப் பறவைகளையும் அங்கே காணமுடியுமாம்.

அதிசயம்தான்! நெடுங்கடல் வெளியை எப்படித் தங்கள் சிறகுகளாலேயே அவைகளால் கடக்க முடிந்ததோ, வழியில் எப்படி அவைகளால் உண்ணவும் உறங்கவும் ஓய்வு கொள்ளவும் முடிந்ததோ, எப்படிக் குறிப்பாக அந்த ஏரி இருக்குமிடம் தெரிந்து அவைகளால் வந்து சேர முடிந்ததோ, அதிசயந்தான்!

காடுகளில் திரிந்த வேடுவர்களின் கண்களுக்கு முதல் முதலில் அந்த இடம் தெரிந்திருக்க வேண்டும். ஆனாலும் அவர்களுடைய கைவரிசைக்கு எட்டாத தொலைவில், நீருக்கு மத்தியில், நிலத் திட்டுக்களில், மரக் கிளைகளின் மறைவில் கொட்டமடித்த அவைகளிடம் என்ன செய்ய முடியும்? வில்லின் அம்புக்கு எட்டாத தூரம்; அப்படியே அம்பு எய்தாலும் தண்ணீரில்தான் அடிபட்டு விழக் கூடும்; வேடர்களுக்கு மனத் தாங்கல்தான் மிச்சம்! அம்புக்கு எட்டியும் கைக்கு எட்டவிட்டால், அம்பு எய்து பயன் என்ன?

காடு நாடாகத் தொடங்கியபோது, ஒரு சிறு கிராமம் அந்த ஏரிக்கரையை அடுத்து உருவாயிற்று. சுற்றியுள்ள நிலங்களைப் பண்படுத்தி உழுது விதைக்கத் தொடங்கினார்கள். பயிர் பச்சைகள் வளர்ந்து வரும் காலங்களில், அவற்றைப் பூச்சி புளுக்கள் அரிக்கத் தொடங்கின.

உல்லாசப் பறவைகளுக்கு உழைப்பும் கிடைத்தது; பிழைப்பும் கிடைத்தது. பயிர்களை அழிக்கும் பூச்சி புழுக்களைத் தின்று உழவர்களுக்கு உபகாரம் செய்யத் தொடங்கின பறவைகள். கிராமத்து மக்களுக்கு ஒரே ஆனந்தம்.

அதனால், பிற்காலத்துத் துப்பாக்கி வேட்டைக்காரர்கள் அந்தப் பறவைகளைச் சுட்டு விளையாட விரும்பியபோது, அவர்களையே சுட்டு விளையாடி விடுவதாகப் பயமுறுத்தித் திருப்பி அனுப்பினார்கள் கிராமவாசிகள்.

கிராமத்துக் குழந்தைகளுக்கு அந்தக் காலங்களில் காலையிலும் மாலையிலும் வேறு பொழுதுபோக்கே கிடையாது. ஏரிக்கரைக்கு வந்து பறவைகளைப் போலவே கூவுவார்கள்; ஆடுவார்கள்; பாடுவார்கள்; பறப்பதற்குக்கூட முயற்சிகள் செய்வார்கள்.

இந்தச் சமயத்தில்தான் அதிசயமான அந்தப் பறவைகளைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு, இயற்கை வாழ்வில் பற்றுதல் கொண்ட ஓர் இளைஞர் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். அவர் கண்ட காட்சி அவரை அப்படியே வியப்பில் ஆழ்த்திவிட்டது. அதே கிராமத்தில் தங்கி, கிடைக்கும் உணவைச் சாப்பிட்டுவிட்டு, தினமும் ஏரிக்கரைக்கு வரலானார்.

குழந்தைகள் அவரிடம் பறவைகளுக்குப் பெயர்களைக் கேட்கலானார்கள். முதலில் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் விழித்தார். பிறகு தாமே உற்சாகத்துடன் பெயர்களைக் கற்பனை செய்து சொல்லத் தொடங்கினார். மூக்கு நீண்டிருந்தால் அதற்கு 'நீண்ட மூக்கன்', கண்கள் பெரியனவாக இருந்தால் 'வட்டக் கண்ணன்', சிவந்த கொண்டை இருந்தால் 'சிவப்புக் கொண்டை' இப்படியே 'கரும்புள்ளிக்காரன்', 'வெள்ளைராஜா', 'முக்குளிப்பான்' முதலிய பெயர்கள் வந்தன.

நாட்கள் சென்றன. இளைஞர் அந்தப் பறவைகளின் இன்ப வாழ்க்கையைப் பற்றித் தமிழ்ப் பத்திரிகையொன்றில் ஒரு கட்டுரை எழுதினார். யாரும் அதைப் படிக்கவில்லை. மீண்டும் ஒரு கட்டுரை எழுதினார். பத்திரிகாசிரியரே திருப்பி அனுப்பி விட்டார். தமிழர்கள் சங்ககாலத்திலேயே இயற்கையோடு வாழ்ந்து, தமிழிலும் கரைகண்டு விட்டார்களாதலால், இந்தக் காலத்து எழுத்தையும் வாழ்க்கையையும் பற்றி அவர்களுக்குக் கவலை இல்லையாம்!

பிறகு அந்த இளைஞர் மனம் சோர்ந்துபோய், வெளிநாட்டுப் பத்திரிகை ஒன்றுக்கு ஆங்கிலத்தில் ஒரு கட்டுரை எழுதி நம்பிக்கையில்லாமல் அனுப்பிவைத்தார், அவ்வளவுதான்! ஆசிரியரின் பாராட்டுதலுடன் கட்டுரையும் வெளிவந்தது. அதை அடுத்துப் பல கடிதங்களும் அவருக்கு வந்தன.சிலர் அந்த இடத்தைக் காண்பதற்காகவே மேல்நாடுகளிலிருந்து நேரில் வரப்போவதாகவும் எழுதிவிட்டார்கள்.

கிராமத்தில் தங்குவதற்கு வசதியான இடம் இல்லை; குடிப்பதற்கு நல்ல தண்ணீர் கிடையாது;உணவு விஷயமும் அப்படித்தான். இவ்வளவு சிரமங்களையும் அவர்களுக்கு எழுதினார் இளைஞர்.

அவர்களோ எதையுமே பொருட்படுத்தாமல் வந்து சேர்ந்துவிட்டார்கள். வெளி நாடுகளிலிருந்து பறவைகள் வந்து கூடித் திரும்பியது போலவே அவர்களும் வந்து திரும்பினார்கள்.தங்களுக்கு இருந்த வசதிக் குறைவுகளை அவர்கள் ஒரு பொருட்டாகவே நினைக்கவில்லை.

இந்த நிலையில்தான் ஒரு மேல்நாட்டு இளைஞர் அங்கு வந்து வாரக்கணக்கில் அந்தத் தமிழ்நாட்டு இளைஞருடன் தங்கினார். பறவைகளுக்கு அவர்கள் இருவருமே நெருங்கிய நண்பர்கள் ஆகிவிட்டார்கள். மேல்நாட்டு இளைஞரிடம் தொலைநோக்கிக் கண்ணாடி, திரைப்படம் பிடிக்கும் கருவிகள் முதலிய பலவேறு சாதனங்கள் இருந்தன.

இளைஞர்கள் இருவரும் மரத்தினால் தெப்பம் ஒன்று கட்டிக்கொண்டு, நீரில் மிதந்து, பறவைகள் கூடியிருந்த திட்டுக்களைச் சுற்றி வரலானார்கள். தொலை நோக்கி வழி யாக அவர்கள் கண்ட பறவைகளின் வாழ்க்கை விநோதங்கள் அவர்களை மெய்மறக்கச் செய்தது.

கடவுள் என்னும் ஓவியன் எத்தனை எத்தனை வண்ணக் கலவைகளை அவற்றின் விழிகளிலும் அலகுகளிலும் சிறகுகளிலும் கொண்டைகளிலும் கழுத்துகளிலும் தீட்டியிருக்கிறான்! அவற்றின் உல்லாசக் களியாட்டம், உக்கிரமான போராட்டம், பலவகை உணர்ச்சிகளை வெளியிடும் குரல்கள் இவ்வளவையும் அவர்களால் அருகில் இருந்து கவனிக்க முடிந்தது.

பறவைகளின் விழிகளும் அவர்களை அச்சமின்றி வரவேற்பதுபோல் ஒளி உமிழ்ந்தன.

வந்த மேல்நாட்டு இளைஞர் பிரியா விடைபெற்றுச் சென்றார் தம் நண்பரிடம். அந்த உயிரினங்களோடு ஒன்றாக உறவாடிப் பழகுவதற்காக, அந்த இளைஞர் மேற்கொண்ட கடினமான எளிய வாழ்க்கை தமிழ்நாட்டு இளைஞரையே திகைக்க வைத்தது. பரம்பரையான பணக்காரர் வீட்டுப்பிள்ளை அவர். விமானத்தில் பிரயாணம் செய்து பலமுறை உலகைப் பார்த்தவர். அப்படிப்பட்ட ஒருவர் குக்கிராமத்திலும் குக்கிராமமான இங்கு வந்து கொசுக் கடியிலும் வெப்பத்திலும் அரைப்பட்டினியிலும் உழன்று, பறவை களிடம் ஈடுபாடு கொண்டாரென்றால்......?

அடுத்த சில மாதங்களில் இந்த நாட்டின் முக்கியமான திரைப்படக் கொட்டகைகளிலெல்லாம் ஓர் வண்ணப்படம் திரையிடப்பட்டது. 'தமிழ்நாட்டு ஏரியில் உலகத்துப் பறவைகள்' என்ற தலைப்புக் கொண்ட படம் அது.படத்தின் துவக்கத்தில் தம் நண்பருக்கு நன்றி கூறியிருந்தார் அவர்.

அந்தப் படத்தைப்பற்றி எல்லாத் தமிழ் பத்திரிகைகளும் ஆங்கிலப் பத்திரிகைகளும் தாராளமாகத் தங்கள் பாராட்டுக்களைத் தெரிவித்தன. நிருபர்கள் பலர் கூட்டங கூட்டமாகச் சென்று வந்தார்கள். தமிழ் நாட்டு இளைஞருக்குப் பூரிப்புத் தாங்க முடியவில்லை. ஒரே சமயத்தில் பலரிடமிருந்து அவருக்குக் கட்டுரைகள் எழுதும்படி கடிதங்கள் வந்து குவிந்தன.

பறவைகள் தங்கக்கூடிய காலம் முடிந்துவிட்டதால் அவை வழக்கம்போல் பறந்து கலைந்துவிட்டன.

இனி அடுத்த ஆண்டுதான் அவைகளைக் காணமுடியும்.

அதற்குள் பணம் படைத்தவர்கள் பலர் பெரிய பெரிய கார்களில் அங்கு வந்து இறங்கினார்கள். கேட்ட விலையைக் கைமேல் கொடுத்து அங்கிருந்த நிலங்களை வாங்கினார்கள். பெரிய பெரிய ஓட்டல்களைக் கட்டினார்கள். மின் விளக்குகளைக் கொண்டு வந்தார்கள். புதிய புதிய நவநாகரிக வசதிகளுடன் அங்கே பங்களாக்கள் எழும்பின. பறவைகள் வருவதற்கு முன்பே மனிதர்கள் வந்து கூடிக் கலைந்தார்கள்.

'மேலை நாட்டார் ஒரு படம் எடுத்துத் திரையில் காட்டமுடிந்தபோது, நாமும் நம் திரைப்படத்தில் அதை ஏன் காட்டக்கூடாது?' என்று ஒருவர் நினைத்தார். அந்தப் படத்தைப் பார்த்தவுடன்தான் அப்படி நினைத்தார் என்பதையும் நாம் சொல்லத்தான் வேண்டும்.

'வேட்டைக்காரன்!' என்ற கதை உருவாயிற்று. நூற்றுக்கணக்கான ஆண், பெண் நடிக நடிகையர், பலவேறு வண்ண்ங்களில் அலங்கரித்துக்கொண்டு, ஓர் அழகிய தெப்பத்தில் அந்த ஏரிக்குள் போவதுபோல் படம் எடுக்கத் திட்ட மிட்டார்கள். பறவைகளை இயற்கையான பின்னணியாகக் கொண்டு பாடிய வண்ணம் படகோட்டும் காட்சி ஒன்று உருவாயிற்று.

வண்ணப் படம் அல்லவா? நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் அங்குவந்து நாட்கணக்கில் தங்கவேண்டும் அல்லவா? ஏற்கனவே நாகரிகமாகிக் கொண்டுவந்த கிராமம், திடீர் திடீரென்று புதிய புதிய வசதிகளைக் காணத் தொடங்கியது.

ஏரியைப் போய்ப் பார்த்து வந்த செய்திகள், கிராமத்தில் ஏற்பாடு நடைபெறும் செய்திகள், அங்கே போய் ஒவ்வொருவரும் தும்மியது முதல் இருமியது வரையுள்ள பல வேறு செய்திகள் பத்திரிகைகளை அலங்கரிக்கத் தொடங்கின.

பறவைகளைப் பார்ப்பதற்குக் கூடாதவர்கள்கூட, பறவைகளைப் படம் பிடிப்பதற்காகச் செய்யும் முன்னேற்பாடுகளைப் பார்ப்பதற்கு அங்கு வந்து திரண்டார்கள். 'தேர்க் கூட்டம், திருவிழாக் கூட்டம், என்று முன்னாட்களில் சொல்வதுபோல், அங்கு அக்கம் பக்கத்துக் கிராமங்களெல்லாம் கூடத்தொடங்கின.

பறவைகளும் குறிப்பிட்ட காத்தில் வந்து குழுமிவிட்டன.

பெரிய பெரிய லாரிகளிலும் 'வான்' களிலும் இயந்திரக்கருவிகள் வந்து சேர்ந்தன. சரமாரியாகக் கார்களும் கிளம்பின. சாலைகளின் இரு மருங்குகளிலும் மக்கள் கூட்டத்தின் உற்சாகம் எல்லை கடந்து நின்றது.

ஆயிற்று. துரிதமாக ஏற்பாடுகள் நடந்து முடிந்து விட்டன.காலை இள வெய்யிலில் பொன்னிறமான வண்ணப் படகு, நூற்றுக்கணக்கான காளையரும் கன்னியரும் நிறைந்த கூட்டத்தைச் சுமந்துகொண்டு ஏரிக்குள் சென்றது. அதைத் தொடர்ந்து நான்கைந்து 'கமிரா' க்கள் பல வேறு கோணங்களிலிருந்து சுடுவதற்குத் தயாராக இருந்தன.

குபீரென்று ஒலிபரப்பி திரைப் பாடலை முழக்கம் செய்தது;

"வேட்டைக்காரா!....வேட்டைக்காரா!... ஓடிவா!"

"ஷூட்" என்றது இயக்குனரின் குரல்.

சொல்லி வைத்தாற்போல் அவ்வளவு பறவைகளும், 'ஜிவ்' வென்று வானத்தில் கிளம்பி வட்டமிடத் தொடங்கின.

"கட்! கட்! என்று கத்தினார் டைரக்டர்.

எல்லோரும் வானத்தையே அண்ணாந்து பார்த்தார்கள். கழுத்துச் சுளுக்கும்வரை பார்த்தார்கள். அவ்வளவு பறவைகளும் வட்டமிட்டுச் சுழன்றுகொண்டிருந்தனவே தவிர, ஒன்று கூட இறங்கி வந்து தனது கூட்டை எட்டிப் பார்க்க வில்லை. சற்று நேரத்தில் கரும் புள்ளிகளென மறைந்து அவை இரை தேடச் சென்றுவிட்டன.

மாலையில் திரும்பி வந்தபோதும் அங்கு ஓடம் இருந்தது; அதன்மேல் மனிதர்கள் நிறைந்திருந்தார்கள்.

ஒருபறவையாவது வானத்தை விட்டுக் கீழே இறங்கி வரவேண்டுமே!

இரவில் அவை எங்கேதான் சென்று தங்கினவோ தெரியவில்லை. மறுநாள் காலையிலும் அந்த மரகத மணித் திட்டுக்கள் பறவைகளின் கலகலப்பின்றி வெறிச்சிட்டுக் கிடந்தன. காத்திருந்தார்கள். காத்திருந்தவர்களில் ஒருவருக்குப் பறவைகளின்மீது கோபம் கோபமாக வந்தது. 'என்ன திமிர் இந்த அற்பப் பிராணிகளுக்கு! லட்சக்கணக்கில் பணம் செலவு செய்துகொண்டு, எவ்வளவோ ஏற்பாடுகள் செய்துகொண்டு இங்கு வந்திருக்கிறோம். கொஞ்சங்கூட மரியாதை தெரியவில்லையே!'

பறவைகளின் நண்பரான அந்த இளைஞரும் அங்கு வந்து இவ்வளவு வேடிக்கைகளையும் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தார்.

முதலில் அந்த இளைஞரை ஏறிட்டுக்கூடப் பார்க்காமல் அலட்சியம் செய்த ஒருவர், பிறகு அவரிடம் வந்து, "அந்த வெள்ளைக்காரன் மட்டும் எப்படி வந்து படம் பிடித்தான்?" என்று மெதுவாய்க் கேட்டார். "அவன் இங்கு வந்து பல நாள் தங்கினான். தன்னுடைய உயிரைப் போலவே அவற்றின் உயிரையும் நேசித்தான். ஆவலோடு அவற்றின் வாழ்க்கையிலுள்ள இன்ப துன்பங்களைத் தெரிந்துகொள்ள முயன்றான். கடைசியில் அவற்றின் வாழ்க்கைக் கலையை வெளி உலகத்துக்கு வெளிப்படுத்துவதற்காகவே அவன் படம் பிடித்தான். அவன் கலைஞன்!"

அவனைக் கலைஞன் என்று அந்த இளைஞர் கூறியவுடன் கோபத்தால் முகம் சிவந்தது பிரமுகருக்கு.

"அப்படியானால் நாங்கள்?" உருட்டி விழித்தார் அவர்.

புன்முறுவல் பூத்துவிட்டு, "தயவு செய்து என்னிடம் இப்படிக் கேட்காதீர்கள்" என்று மழுப்பப் பார்த்தார் இளைஞர்.

"இல்லை, சொல்லுங்கள்!"

"நான் என்ன சொல்வது? பறவைகளே உங்களுக்குப் பதில் சொல்லிவிட்டனவே !......உங்களுடைய படத்தின் பெயர் உங்களுக்கு நினைவுக்கு வந்தால் போதும்!"

பணவேட்டைக்குத் தங்களைக் கருவிகளாகப் பயன்படுத்த வந்தவர்கள், திரும்பிச்சென்றவுடன், கலைவாழ்வு வாழ வந்த உயிரினங்கள் மீண்டும் அங்கு ஆனந்தத்துடன் கூடிக் களித்தன.

-----------------

This file was last updated on 12 March 2009.
Feel free to send corrections to the webmaster.

"சகோதரர் அன்றோ" (அகிலனின் சிறுகதைகள் தொகுப்பு)

"cakotarar anRO"short stories by akilan In tamil script, Unicode format

சகோதரர் அன்றோ (அகிலனின் சிறுகதைகள் தொகுப்பு).